Wallace Vanborn

Uit Gent - alweer! - komt Wallace Vanborn, tot nader orde de Vlaamse rockrevelatie van 2010. Géén losse flodders op Free Blank Shots, het debuutalbum waarmee deze jonge stonerrockers het energieniveau van Queens of The Stone Age moeiteloos evenaren. Lang geleden dat we no zo onder de indruk waren van een Vlaamse nieuwkomer. Die songs! Die stem! Hoe een groep erin slaagt aggressie en melodie in evenwicht te houden! Twee woorden voor dit trio : Grote Toekomst! - Gazet Van Antwerpen / Belang Van Limburg (BE)

Gentse orkestjes die in hun bio refereren naar oppergoden Kyuss kwamen we in het verleden ook al tegen. Soulwax is ondertussen zowat het grootse muzikale exportproduct van België geworden. Wallace Vanborn heeft vooral goed naar QOTSA geluisterd. De primale, quasi brute oerkracht van Kyuss is er niet, wel de meer 'verfijnde' Josh Homme-ismen. Hoge tweede stemmen, een lichte pop-feel, zin voor melodie, gelaagde extra gitaarriffs, mooi en zeer to the point.

Free Blank Shots trekt en sleurt, stoot en schopt. Heerlijk, vettig, psychedelische gitaarspinsels, een lekker laag brommende bas en swingende, zware drumbeats.

Vaak donker en altijd spannend. Het feit dat haf en toe wat tempo wordt teruggenomen, draagt nog bij tot onze opwinding. Wij lusten er wel pap van. - P-Magazine (BE)

'Free Blank Shots' is een monster van een plaat: genadeloos, hongerig en lekker luidruchtig. De Gentse groep gaat tekeer als Queens of The Stone Age op steroïden. Modderige stonerrockriffs worden gecounterd door Clements fraaie zangharmonieën, door een zompige, sporadisch funky groove en een toetje elektronica.

Denk aan het debuut van Millionaire of aan Soulwax ten tijde van Any Minute Now, maar denk vooral aan de woestijn van Los Angeles en aan scheuren op en Harley over de eindeloze highway.

(+ interview) - De Standaard (BE)

Wallace Vanborn staat te boek als straffe podiumband. Met dit debuut proberen ze iets van die status uw huiskamer in te tillen. Dat lukt. Na een wat onduidelijk begin ontrafelt zich een prima alternatief rockliedje met een sterk refrein. Dat laatste blijkt een van de speerpunten van deze Vlaamse band.

Ondanks het stevige karakter (de band werd in het verleden vaak gelinkt aan Kyuss, maar die vergelijking gaat hier wat mank) staat er een hele reeks songs met een kop en een staart op de cd. Luid maar catchy, zoals The Hickey Underworld, al is dat kwartet veel rauwer en smeriger. Deze productie ademt meer pop. Dat is wellicht het gevolg van de samenwerking met (co-)producer Thijs de Clus, als artiest opererend onder de naam Zender.

We horen echter ook wel wat vreemde dingen, zowel compositorisch als productietechnisch. Zo is de bonustrack annex afsluiter zeer zwaar, traag en noisy. De eerste vijf minuten klinken vet en sluiten nauw aan bij hun (stoner)verleden, in de overige vijf minuten zorgt een irritant krakend soort feedbackloop voor hoofdpijn. Het is dat we dit trio daarvoor al op de juiste waarden wisten te schatten…

Willem Jongeneelen - Oor (NL)

Zoals in het interview beloofd is, brengt het debuut van dit Gentse trio vooral je middelste aan het dansen. Tenzij je meer dan 150 kilo weegt. Dan zal je het moeten doen met de vaststelling dat Wallace Vanborn zelfs jouw oorlellen bloedgeil kan krijgen. Want wat een bruuske, harige bol energie spuwt dit trio uit. Riffs gespeeld met een akelige strakheid en een dreunende bas die zonder moeite een kuil graaft voor honderd anderen. En de zang? Die schreeuwt zowat Moby Dick aan fijne repen. De groep had tijdens de opnames de touwtjes volledig zelf in handen, dus geen toegiften in de vorm van schrijnende ballades of afgelikte shit. Enkel shongs die stonerrock en bezwerende psychedelica van de tongen schrapen. Single 'Atom Juggler' en dondersong 'The Tower' zijn reeds voldoende om je compleet addicted te maken! En dan zijn er nog tien nummers. Je snapt het! - Rifraf Magazine (BE)

Het kan niet anders of er zit iets in het Gents drinkwater. De Oost -Vlaamse stad is immers goed bezig hofleverancier van enorm straffe debuterende alternatieve muzikanten te worden. Wallace Vanborn brengt op Free Blank Shots ontzettend vettige rock waar de dansbaarheid en seks gewoon van afdruipt.

Wallace Vanborn heeft vier jaar gewacht om met een debuut te komen aanzetten. Na vier demo’s en veel optredens ging dit jong trio met voldoende ervaring naar de studio. Ze wilden vermijden dat de debuutplaat een veredelde demo zou worden. Met succes, want Free Blank Shots zal iedere luisteraar omver blazen. Wie houdt van goede stonerrock met scheuten electro is alvast aan het goede adres.

Als deze band live hetzelfde klinkt als op de plaat, dan zijn oordopjes geen overbodige luxe. Hoe luider, hoe beter moet de groep rond zanger-gitarist Ian Clement gedacht hebben. Zodra ze beginnen is dit stomend rocktrio niet te stoppen. Hoewel de plaat relatief rustig begint met het prima Rover en de single Atom Juggler, barst het feest echt los bij Litte or Less Control. "I’m no entertainer" beweert de zanger, maar wij denken daar anders over als dit nummer door onze stereo-installatie knalt. Na dit nummer is het wachten tot Genius Inside the Bear vooraleer je weer een onvervalste topper om je oren krijgt. Shallow is van hetzelfde kaliber en het instrumentale Reap is indrukwekkend.

Dit album zal zeker in de smaak vallen bij Kyuss-fans en liefhebbers van Milionaire en Radio Infinity. Eenvoudigweg een heerlijke plaat. - CJP Magazine (BE)

Het Belgische muzieklandschap heeft ongetwijfeld een gunstig klimaat voor de betere stoner rockgroepen. Luttele maanden na het debuut van Kapitan Korsakov, komen nu ook de heren van Wallace Vanborn naar buiten met hun eerste plaat. Free Blank Shots heet het beestje en het beloofde een knaller te worden. Reeds in 2006 stond het Gentse trio het beste van zichzelf te geven op de planken. Ondertussen hebben ze al opgetreden van in het Verenigd Koninkrijk tot de westkust van de Verenigde Staten. Hoog tijd dus om een album uit te brengen.

In tegenstelling tot voorgenoemde stads- en generatiegenoten brengt Wallace Vanborn noise- en stonerrock met doorbraakpotentieel. De dansbare songs klinken zeer aangenaam en dat bewijzen ook de Belgische charts, zo stond ‘Rite Hands’ lange tijd op nummer een in de Belgische ranglijst op muziekzender JIM. Van ‘Atom Juggler’ is zelfs een elektro mix gemaakt.

Doorheen de hele plaat handhaaft het trio hetzelfde succesrecept: strakke gitaarrifs, harde drums en snijdende vocals. Enkel op ‘Snails and Bones’ schudden ze als het ware een sterk downtempo rocksong uit hun mouwen. Tijdens ‘Cowboy Panda’s Revenge’ mag zanger Ian Clement zijn stembanden laten rusten voor een tien minuten durende instrumentale song. De energie blijft echter altijd en overal aanwezig, hoogstwaarschijnlijk omdat ze van poprock naar deze stonerrock zijn geëvolueerd.

De kans is groot dat liefhebbers van het genre Wallace Vanborn al eerder op de planken aan het werk hebben gezien, voor nieuwelingen echter is deze plaat zeker ook een aanrader. Er staan een paar strakke songs op die de meest stramme medemens aan het bewegen zal brengen. Deze vijftien songs, drie bonus tracks incluis, zijn een must voor elke liefhebber van de Belgische muziekscene. Bovendien is het fijn om weten dat een Belgische rockgroep ook zonder Humo’s Rock Rally kan, en zal, doorbreken. - Festivalinfo (NL)

Er is een nieuw geluid in de Belgische scène, en dat geluid heet Wallace Vanborn. Het Gentse trio rond zanger/gitarist Ian Clement brengt deze maand zijn eerste schijfje op de markt. De band bouwde eerder al een mooie livereputatie op, en nu is er de langverwachte langspeler 'Free Blank Shots' om die reputatie te ondersteunen.
Het schijfje trekt niet meteen oersterk op gang via Rover, een noisefabriek die het midden houdt tussen Bauhaus en Triggerfinger. De stem van Clement klinkt nog niet zo stevig, maar in het tweede nummer, single Atom Juggler, wordt dat goedgemaakt. De veelvuldige airplay voor dit nummer was meer dan verdiend, de vergelijkingen met Kyuss evenzeer. Voor zo'n jonge band is dat meer een compliment dan een kritiek.


Reap draait rond een zwaar vervormd basmonster heen, met een aanstekelijke groove en knallend drumgeluid. Live wordt dit een bom, zeker weten. Het randje dat dit nummer misschien in de opname heeft laten liggen, zal weergaloos van het podium afknetteren.


Rite Hands loodst dan weer een loodzware pantserdevisie in je huiskamer en tussen je oren. Misschien niet de meest originele groove, maar wel moddervet. Clement klink hier als een volwassen versie van Tim Vanhamel. Niet meteen onze favoriete zanger, maar het volstaat. Al hebben we het toch meer voor Snails and Bones, waar Ian een half octaaf lager gaat kreunen, slepend en vettig als een naaktslak.

Aanstekelijk is het minste wat je van dit schijfje kan zeggen. De haast dansbare grooves die zich afwisselen met een laagje vet, leveren een combinatie op die voor de doorgewinterde stoner-fan of de liefhebber van een modern rockgeluid als muziek in de oren zal klinken.

Met hun eerste release maakt Wallace Vanborn alvast een mooie indruk. Fijn dat sommige bands het dus toch zonder Humo's Rock Rally kunnen waarmaken. En ervan uitgaand dat deze jongens nog gaan groeien, zou Wallace Vanborn wel eens héél groot kunnen worden.
- Damusic (BE)

Terwijl hele scharen prille twintigers in het huidige tijdsgewricht uit hun neus lopen te vreten, schrijven de jonge honden van Wallace Vanborn met sierlijke pennentrekken al een fraaie bladzijde vol in het Grote Boek van de Vaderlandse Rockgeschiedenis. Groeien moeten en kunnen ze nog, maar Free Blank Shots is nu al een luisterrijk schot in de roos.

Het gaat uitstekend met het trio Wallace Vanborn, dank u: twee jaar geleden een passage in Humo’s Rock Rally (halve finale), België vertegenwoordigen in de finale van de "Global Battle of the Bands" op de editie van 2008 in Londen, het podium delen met rockeminenties als Therapy? en Triggerfinger en in het najaar van 2009 een veertiendaagse tour in Obamaland (door de woestijn van Nevada sjezen met Kyuss en Faith No More oorverdovend luid op de autoradio, groen van nijd lazen we het op de blog die ze voor De Standaard bijhielden) en dit alles nog voor er één noot op een fullalbum was verschenen.

Als uitgelaten hyena’s gooien de jongelui zich op hun nummers: op "Reap" doen ze hun bijnaam Pletwallace alle eer aan met een geil triootje tussen ongepolijst, Cobain-waardig gitaargeweld, de brommende bas van Dries Hoof en drummer Sylvester Vanborm (wie de voornaam Sylvester draagt, is per definitie cool) die met ware doodsverachting de vellen mishandelt. "The Tower" is ook een exquis momentje: een in de song verweven sinister Bonddeuntje besluipt de argeloze luisteraar om daarna, als ware het een school piranha’s die een bloedend rund in de smiezen heeft gekregen, tot eruptie te komen. Het gros van de Vanborn-songs, zoals "Little Or No Control", weet behendig een lap lawaai met melodieën samen te smeden tot iets wat ook bij goed volk als Dinosaur Jr. of Buffalo Tom de goedkeuring zou wegdragen. Zalven en slaan zit Wallace Vanborn in het bloed — men denke aan opener "Rover" of "Rite Hands" — en in wezen maken de tempowisselingen, die als een sexy paaldanseres rond het hele album kronkelen, van de beluistering ervan een hoogst prikkelende belevenis.

Met de stem van zanger Ian Clement kan het talloze kanten op: glorieus is zijn gekwelde stemtimbre (de helpdesk van Belgacom proberen te bellen?) in het refrein van "Missile Launch" en de wanhoopskreet in "Shallow" gaat door merg en been. Op het lichtvoetigere "Mourning Sickness" en het we-nemen-geen-krijgsgevangenen-nummer "Genious Inside The Bear" heeft zijn stem een Tim Vanhamel-touch en de songs horen ook zonder schroom thuis op respectievelijk Millionaire’s Outside The Simian Flock en Paradisiac.

Wallace Vanborn weet nummers te maken die, door een met geen mogelijkheid te slopen geluidsmuur op te trekken, aanvoelen als een oninneembare vesting. Het zijn songs waarvan de uitgebraakte energie zin doet krijgen om een metalen souvenirbeeldje van de Dom van Milaan in het gezicht van een oenige patser als pakweg Jean-Marie Pfaff te slingeren. De raadselachtige en intrigerende ("You’re the kind of woman, Rebecca, I’d love to plough", iemand?) lyrics zullen zelfs bij de houder van twee universitaire graden voor het nodige gepeins zorgen, maar met "I’ve got the feeling that we’re going under / I need a halt, stop, shatters of glass" van het opzwepende "Missile Launch" rijst het vermoeden van relationele besognes.

Free Blank Shots is absoluut geen losse flodder; we emmeren enkel omdat Wallace Vanborn zeker zijn plafond nog niet heeft bereikt. De verschroeiende instrumental "Cowboy Panda’s Revenge" kan niet fout zijn omdat onze gedachten vol nostalgie naar het gruizige Aalsterse rockcombo Jason Rawhead afdwaalden, maar duurt misschien net iets te lang om interessant te blijven. Op het dromerige "Snails And Bones" knuffelt Clement met de zoetgevooisde stem van Esther Lybeert, zangeres bij de Gentse groep Mrs. Hyde, maar het nummer mist net dat tikkeltje nous-ne-savons-quoi om een beklijvende instant klassieker te worden.

De vijfsterrenrock van bands als Wallace Vanborn, het furieuze Kapitan Korsakov en het uitmuntende Waldorf zet de Arteveldestede vandaag weer stevig op de muzikale kaart. Tien keer een Sportpaleis uitverkopen zit er voor deze jonge garde niet in, maar Free Blank Shots is een welkome verademing in het huidige klatergouden talentenjacht- en Stan Van Samang-muzieklandschap. De band ranselt hiermee, in een rechtvaardige wereld althans, de grenzeloos ambitieuze maar volstrekt talentloze Idols-nitwits en de valse, omhooggevallen profeten van de emopunk uit de Tempel van de Goede Smaak. Als het God, Allah of andere sinterklaasfiguren belieft, dan zullen we nog vaak horen van deze geweldige rockformatie. Een vraag spookt echter al weken door ons hoofd: wie is toch die Rebecca? - Goddeau Magazine (BE)

An album that has rock, dance and sex written all over it! - CJP Magazine

The Flemish Rock Revelation of 2010! Two words for this threesome : BIG FUTURE! - De Standaard

“A wall of sound close to the most overwhelming parts of the legendary rockband Kyuss.” - Humo

“A rocking piece of music that punches you straight in the face!” - Cutting Edge