I am Oak

With the folk genre being continuously divided into increasingly specific subgenres, it’s a breath of fresh air for a band like I Am Oak to show up out of the blue (read: Europe) with some engaging, first-rate classic sound . On their first album, On Claws, the Dutch band, headed by Thijs Kuijken and supported by various others in live performances, does everything that a good folk band should; the album swings from mood to mood with little warning, from brooding sorrow to frolicking apathy, to endearing honesty and back again, all the while maintaining a unified, mellow quality through gentle, hummable melodies and understated guitar and banjo. It might take a couple of thorough listens to get hooked, but once you realize the delicate power contained in songs like “Hearth” and “Storm,” it’s hard to not want to follow Thijs Kuijken and friends on the rest of what hopefully will be a long and successful career.

“Trees and Birds and Fire” is one of the longer, and more satisfying tracks; while its start is curiously similar to that of Edward Sharpe & The Magnetic Zeros’ “Carries On,” it quickly picks up its own character through wistful lyrics in which different aspects of nature are addressed as long-lost friends over an ambling banjo and tiptoeing flute. The kind of blasé, whimsical attitude displayed in the song is practically explained by the singer himself in “Wolves In The Yard,” in which he sings that “I write whatever comes to mind.” Though I Am Oak often verge on the apathetic, their inclusions of thoughtful moments and touches in each song show that their more relaxed qualities are definitely not a result of laziness, and also that they’re well aware of how they sound to others.

On “Hearth,” shadowy reflections on aging and decay sidle up alongside playfully melodic guitar and banjo lines, culminating in a lo-fi folk song that is fanciful in exactly the right places. The supreme moodiness that I Am Oak harness in their work is tangible here, especially when considering the differences between chirpy-sounding, dark lines like “grape, oh grape/ steadily you’ll go from grape to raisin,” and the head-in-the-clouds synesthesia moments that envelope the song’s more melancholy parts. The harmonizing that goes on in this song and several others is near-perfect, in that it is subtle, thoughtful and never distracting from the equally interesting sounds that are coming from behind it. Though the following “Trumpets,” disappoints in its inability to channel that same childlike, emotional mutability that shows up on much of the rest of the album, the beautiful “On Talons” is a potent minute and a half of straight-up folk bliss, with weary, woozy accordion breathing in and out behind lovely, hesitant vocals.

Had I Am Oak considered cutting out a few of the lazier, less interesting tracks such as “Low And Behold” and “Murmur,” On Claws might have proven an instantly classic contemporary folk album with all of its dark enchantments and subtle perfections. Unexpected moments of gloominess appearing in songs like “Under Sun” and “On Oxen” allow for the band to astutely latch on to the classic, sad-but-not-depressing tone of older folk music, and the results are resoundingly beautiful. The best example of this might be the truly haunting “Storm,” which opens with a pleasant weariness, with understated vocals bringing in lines like “breathing comes from/choking out our lungs.” The song slowly rises to a climax with a simple banjo lines punctuated by unexpected touches like the dash of electric guitar that briefly appears and lends a pretty airiness to the song’s bitter reflections on aging, decay and letting go of the past. If there’s one song that best captures I Am Oak’s unique ability to sound nostalgic without coming off sticky-sweet, “Storm” is it.

Ultimately, perhaps the most interesting aspect of the album, and of I Am Oak in general, is the sense of self-awareness and honesty that frequently appears in their songs. Of course, as I’ve said, in a practical sense the album could definitely use some trimming. And yet, on the final track, “Clavicles,” Kuijken seems to anticipate that criticism and addresses it accordingly. When he sings that “I cut my songs where I shouldn’t have cut, cut my songs,” it’s hard not to identify with artists that can’t bear to part with the pieces that they’ve put so much heart and effort into creating. And that’s understandable, because to be sure, even the weak songs on the album have shining moments that make it possible to understand why they wouldn’t just be thrown away entirely. Though making the album shorter would have made it more immediately impressive, the endearing honesty put forth here and there in songs such as “Clavicle” make you supremely thankful that I Am Oak went with their urge to “let it all appear in the morning.”

Track List:
1. We Are Sound
2. On Trees and Birds and Fire
3. Wolves in the Yard
4. Don’t I Know Enough
5. Hearth
6. Trumpets
7. On Talons
8. Lo and Behold
9. Under Sun
10. On Oxen
11. Storm
12. Murmur
13. On Crests
14. Clavicles - In Your Speakers

I AM OAK
On Claws (SNOWSTAR/ROUGH TRADE)
Nederland heeft er een bijzonder innemend talent bij: de Utrechtse singer-songwriter Thijs Kuijken, opererend onder de naam I Am Oak. Na een paar uitgaven in eigen beheer is er nu het zeer ingetogen, prachtig sober gearrangeerde On Claws. In Amerika lopen er meer rond, van die zachtaardige types die thuis met een akoestische gitaar, banjo of orgel van die goudeerlijke melancholieke (folk)liedjes in elkaar sleutelen, die zonder veel pretenties uitbrengen en daar toch kleine alternatieve volksstammen diep van binnen krachtig mee kunnen raken.

- Oor

I Am Oak is gevormd rondom de Utrechtse singer/songwriter Thijs Kuijken. Hij schreef alle nummers en samen met een behoorlijk aantal uitstekende muzikanten nam hij deze op voor deze debuutplaat. Het eerste dat opvalt is dat de cd slechts een dikke 33 minuten duurt en dat daarin toch veertien nummers zitten. Dat betekent dat gemiddeld elk liedje slechts iets meer dan twee minuten duurt. Voor een luchtig pophitje kan het voldoende zijn, maar voor het type muziek dat I Am Oak maakt leek het ons op het eerste gehoor toch wat weinig.

Toch is 'On Claws' niet een cd geworden met op elkaar gepropte, te snel gespeelde en afgeraffelde of zelfs incomplete composities. Het is eerder het tegenovergestelde. Zodra de cd begint wordt je meegenomen in een droom, die na ruim 33 minuten pas weer ophoudt. De veertien nummers die op het album staan, zijn samen mooi tot een geheel gesmolten. Moeiteloos vloeien de liedjes in elkaar over.

Thijs zelf heeft de meeste gitaarpartijen en de zang voor zijn eigen rekening genomen. Schijnbaar eenvoudig begeleidt hij zijn eigen stem van melodie naar melodie. De verhaaltjes die hij vertelt krijgen mede daardoor elk een eigen decor en daarmee een eigen karakter. Het is moeilijk om een of twee specifieke hoogtepunten op de cd aan te wijzen, maar als het dan toch moet, dan springen het prachtige 'Don't I Know Enough' en het mooie en zelfs zeer radiovriendelijke 'Storm' er toch net iets bovenuit ten opzichte van de anderen.

Maar ook 'Murmur' moet even genoemd worden als een van de juweeltjes van deze cd. In dit nummer doet zowel de muziek als de zang van Thijs zelfs even denken aan Antony and the Johnssons. Raakvlakken met andere artiesten die we verder terughoren zijn bijvoorbeeld met Beirut en hier en daar horen we ook de invloed van Sufjan Stevens wel terug.

De sfeervolle muziek van I Am Oak zorgt ervoor dat je geen moment het idee hebt dat je naar een album met een aantal liedjes zit te luisteren. Je luistert naar ruim 33 minuten prachtige muziek van een zeer getalenteerde songwriter die een uitstekende groep goede muzikanten om zich heen heeft verzameld om zijn muziek zo goed mogelijk met hem op cd te zetten. Deze debuutplaat 'On Claws' geldt absoluut tot een van de beste debuten van dit jaar tot nu toe. I Am Oak is een aanwinst voor de Nederlandse muziek en we twijfelen er dan ook niet aan dat we nog veel van deze groep en/of van Thijs Kuijken zelf gaan horen.

aantal tracks: 14
speelduur: 33:13 minuten - Musicfromnl

Geschreven door: Woelmuis

I Am Oak presenteert haar eerste plaat: “On Claws” De opvallende hoes met een gebogen tijger en driehoekige letters past bij de pure, oprechte folkplaat. I Am Oak bestaat uit singer-songwriter Thijs Kuijken, percussionist Dave Mollen, Robby Wouters bespeelt banjo, Stefan Breuer bast en Aino ‘The Secret Love Parade’ Vehmasto bespeelt het orgel. Thijs heeft een bijzondere eigen stem die dwingt om te luisteren. De rest van I Am Oak zingt mee. Dat levert een aantal prachtige parels op.



De plaat opent sterk met ‘We Are Sound’ een gevoelig, diep, pakkend nummer met een geweldige opbouw. Het raakt gelijk de gevoelige snaar. Met een fijne beat en een melodisch banjorifje begint ‘On Trees And Birds And Fire’ een subtiel nummer dat ik invul als onschuldig en lief. ‘Wolves In The Yard’ is een mooi, dromerig liedje, 119 seconden, met fraaie orgelklanken. ‘I write whatever comes to mind’ wordt er gezongen. Zou hij wolven in zijn achtertuin hebben? De samenzang op ‘Don’t I Know Enough’ is prachtig, de tekst vertelt een verhaal om in een luie stoel te beluisteren.‘Hearth’ begint acapella en wordt opgepakt door een melodisch gitaarrifje. ‘Trumpets’ is perfect voor een rustige terugrit naar huis van een zonnige dag aan het strand. ‘On Talens’ is kort en krachtig. Het liedje klinkt als een geheim: zachtjes, subtiel en kwetsbaar. ‘Lo And Behold’ laat mij nadenken en relativeren, mede door de mooie tekst. ‘Under The Sun’ begint rustig. In het refrein opent een mooie banjorif. Samen met een melodie is het erg mooi. Ik had een uitgepakt refrein verwacht waarin veel samenzang zou komen. Ik vind dat ‘On Oxen’ de interessantste tekst heeft. Verschillende zanglijnen lopen door elkaar en maken het nummer boeiend. ‘Storm’ is een fijn luisterliedje, wat in mijn ogen niet erg opvalt. ‘Murmur’ vind ik niet erg toegankelijk. De zang vind ik te langzaam waardoor het zeurderig klinkt. ‘On Crests’ heeft een geweldige tekst met zinnen als ‘Im leaning on the right side on my face on my pillow’ en ‘We celebrate the places and the hearts that we know’. De plaat eindigt met ‘Clavicles’, een harmonieuze met strijkers.

‘On Claws’ heeft mooie nummers, teksten en melodieën. Een prachtige plaat die alleen om het ontwerp van de hoes al in je collectie moet staan. De plaat bevat veel korte liedjes, mooie verhalen en parels van nummers. Thijs heeft een bijzondere stem, soms is deze niet even toegankelijk en kan het voor een overkill zorgen. Mijn favorieten zijn duidelijk: ‘On Talens’ en ‘On Crest’. Succes met het vinden van jouw favorieten.

Woelmuis. - Stillife.nl

I have been itching to write about a release on net label Rainboot Records for some time now. They are a really nice label to deal with, but they’ve just sent me stuff which has been teetering on the verge of being featured here. Somehow, though, I’ve never quite liked anything enough to feature it for some reason. It’s weird how that happens, because it’s clear that our respective tastes are millimetres apart in the grand scheme of things, just for some reason that last little gap has seemed oddly difficult to traverse.

With I Am Oak, however, I think we’ve finally clicked, because I am really enjoying this. It reminds me of a slightly less crackly Gobble Gobble in that the electronics seem to flirt with pop at times, and the overall feel of the song can often verge on sounding like Far Eastern musical theatre, but it’s all been slightly subverted in a notable, but still quite subtle way.

What I mean by that it that this isn’t just all-over-the-shop mentalism by any means, it’s just that while all the familiar bits are present and accounted for, they are out of place enough to be a little disconcerting, whilst still being close enough to their usual spot that the overall picture is still recognisable. It’s a bit like looking at a jigsaw puzzle where none of the pieces are in the right place, but no single piece has been moved more than two spots from where it belongs.

There are times, particularly on songs like Coats Coat, for example, where I can almost picture actors dressed as wolves peering from behind cardboard trees as they stalk some innocent young child lost in the woods. That classical theatre association is somewhat at odds with the everso digital makeup of the music itself, but that’s just the contradiction this record conjures up. It is basically an EP of experimental electronica, full of weird noises and interrupted rhythm, but nevertheless at its heart it seems to have grown from seeds planted firmly in the soil of narrative drama. If you told me there was a play to go along with this music I would not be in the least surprised. - Song, by Toad

Terwijl iedereen zijn eindejaarslijstjes al af heeft, op de valreep toch nog een pleidooi voor I am Oak. Deze thuisknutselaar maakt singer-songwriterliedjes van de melancholische soort en doet daarbij niet onder voor Amerikaanse collega’s Idaho of Gravenhurst. Met het album ‘Ols Songd’ en zijn nog veel inventievere EP ‘Sou Ka’ zou hij zomaar in je hart en top vijf van 2008 kunnen belanden.

De cd en EP verschenen al in november. Dus eerlijk gezegd zijn we een beetje laat. Maar dat is misschien wel typisch voor deze artiest: voor hem geen promotie-offensief om de wereld - of Utrecht- te veroveren. Kuijken is een jaar lang een sluimerende belofte.

Bij dezen dan ook meteen maar even een degelijke introductie: I am Oak is Thijs Kuijken. Een jongen uit Utrecht die begin dit jaar zijn podiumdebuut maakte tijdens Club 3VOOR12/Utrecht in dB’s. Zijn EP’s maakt hij thuis op zijn kamer. Van de liedjes tot het artwork: alles heeft hij in eigen hand. Inmiddels zijn er meerdere releases te bestellen op zijn MySpace. Meest recent verschenen zijn album ‘Ols Songd’ en de nog veel spannendere EP ‘Sou Ka’.

‘Ols Songd’ is een intieme plaat met vooral akoestische gitaar en zang, subtiel aangekleed met koortjes, minimalistische beats, dito samples en orgelklanken. Opener ‘I am Sound’ is daar meteen kenmerkend voor. Kuijkens stem is prettig onvast en diep melancholisch. Zijn (Spaanse)gitaar klinkt dof. Alles is stemmig, maar niet deprimerend. Wel ontroerend en soms zelfs vervreemdend. Zoals in ‘Birches’ waarin de regel ‘We sang hymnes on the holy ground’ steeds herhaald wordt met klagerige koorzang. Zo vaak dat het kippenvel geeft. Hetzelfde geldt voor ‘Firm Hands’. ‘Pollen of the Plains’ heeft weer een klassieke gitaarriedel die goed blijft hangen. Het nummer ontvouwt zich als een perfect indiepopliedje met een jazzy draai. 'Ols Songd' bestaat uit slim opgebouwde, smaakvolle arrangementen.

Kuijken blijkt dan ook een veelzijdig songwriter van de minder traditionele soort. Denk Idaho, denk Gravenhurst: stemmig voor deze donkere winterdagen en geruststellend wanneer de eerste knoppen weer in de bomen staan. Weidse landschappen van uitgestrekte bossen of zeeën trekken aan je voorbij tijdens het luisteren. Het is beter voor te stellen dat Kuijken deze plaat geschreven heeft in het woeste landschap van de Rocky Mountains of The Great Plains aan de andere kant van de oceaan, dan hier in Utrecht.

Die veelzijdigheid is ook op zijn EP ‘Sou Ka’ goed te horen. Uit zes films onttrok hij samples voor zes liedjes. Dit keer weinig akoestische gitaar. De zang wordt nu begeleid door beats en filmsamples. Dreigend klinkt ‘Yojihito’- ook de afsluiter van 'Ols Songd'- met samples uit de Japanse samoeraifilm Yojimbo. Andere films zijn ‘Who’s Afraid of Virginia Woolf’, ‘Twelve Angry Men’ en Hitchcocks ‘Vertigo’. Allemaal uit de VS of Japan van rond de jaren ’50. Of het een kijkje is in Kuijkens dvd-collectie of een uitgebreide speurtocht naar de meest aansprekende filmmuziek: wie zal het zeggen. Hij maakt er mooie liedjes mee die met of zonder achtergrondinformatie tot de verbeelding spreken.

Was Picasso ook niet zo’n werkpaard? Creëren, creëren, creëren en onderwijl kunst met een grote K maken. Nu is Kuijkens muziek lang zo pretentieus niet en heeft hij nog lang niet de status van grootmeester in het songsmeden behaald, maar het valt te prijzen dat hij in iets meer dan een jaar tijd drie releases uitbrengt. Kuijken knutselt wat af en maakt zo ineens kleine meesterwerkjes waar je geen genoeg van kunt krijgen. Hopelijk is zijn werklust nog lang niet opgedroogd, want hier mag nog veel meer van komen. En zo belandt I am Oak terstond nog in mijn jaarlijstje.
- 3voor12/Utrecht

Twee jaar geleden speelde I am Oak bij Club 3VOOR12/Utrecht voor het eerst live. Met zichtbaar ongemak betrad Thijs Kuijken toen het podium. Schuchter en met alleen een akoestisch gitaar en mini-keyboard viel hij op met zijn toen ook al intens melancholische liedjes. De aanwezige kenners waren het toen al over één ding eens. Die verlegen jongen met prachtige stem moest een album volschrijven. Bij voorkeur met band. On Claws, dat langverwachte album mét band is deze week Album van de Week.

Veertien liedjes telt On Claws. Bij elkaar duren ze drieëndertig minuten en bijna allemaal raken ze de luisteraar recht in het hart. Het belangrijkste ingrediënt: soberheid. Met een schaarse, maar steeds bijzonder goed gekozen begeleiding zingt Kuijken over de complexiteiten van het leven en de bijna metaforische eenvoud van de natuur. In het ontwapenende universum van I am Oak horen die twee dingen namelijk bij elkaar. Als de Utrechtse singer-songwriter in On Trees Birds and Fire zich direct richt tot de natuur (Trees, oh trees, do you remember me from before) zie je hem door het bos lopen.

In de distantie waarmee Kuijken het moderne leven tegemoet treedt, schuilt veel kracht. Voor de druk Twitterende Randstadhipsters voor wie de natuur iets van vroeger of voor op vakantie is, zullen de talrijke natuurgeïnspireerde metaforen misschien wat vergezocht zijn. Toch weet Kuijken zonder veel tekst knap een wereld neer te zetten die geloofwaardig is. Vooral omdat onder de melancholie een zelfbewuste stem schuilt. De observator Kuijken is geen prater, hij gooit ook geen grappige one-liners of sympathieke verhalen in de strijd. De Utrecht blijft liever zichzelf en dat werkt. Zijn optreden bij De Wereld Draait Door (waarbij hij in het interview niet veel meer dan ‘ja’ en ‘nee’ zei) was een verademing, misschien wel vooral omdat hij niet pijnlijk hard zijn best deed om vooral leuk, slim en grappig over te komen.

On Claws kwam volledig tot stand op de studentenkamer van Kuijken. Hij kreeg daarbij hulp van een rijk muzikaal gezelschap waaronder de Canadees Ryland Bouchard. In twee jaar tijd is I am Oak van soloproject uitgegroeid tot band. Die ontwikkeling heeft de muziek extra ruimte gegeven. Nog steeds is de begeleiding sober, maar juist door kleine details winnen de vaak korte liedjes aan spanning. Op Trumpets zorgt een trompet net voor dat extra toefje melancholie, On Trees and Birds and Fire hint dankzij de banjo smaakvol naar Sufjan Stevens en op het hoogtepunt van het album Don’t I Know Enough zorgt een koor voor een warm en krachtig geluid. Het meest dominant, en ook de grootste kracht, blijft echter de stem van Kuijken. Zijn warme, melancholische stemgeluid is volkomen authentiek en grijpt de luisteraar keer op keer bij de keel.

In Amerika is folk een volwassen genre waarvan hoogtepunten als Bon Iver, Iron and Wine en Sufjan Stevens ook hier een grote schare fans verzamelden. Met On Claws mag Nederland een nieuw folkhoogtepunt bijschrijven. Ingetogen, bescheiden, een tikkeltje verlegen misschien, maar met een zeggingskracht die weinig onderdoet voor de grote Amerikaanse soortgenoten.

- 3voor12

(An exerpt of) "On Trees and Birds and Fire" on Dutch National Television. - Vara