Amanda Pearcy

Usually, an album that’s been in works for a few years has a sort of patchwork quilt effect, you can pretty much hear the seams between the tracks, but while she’s been working on her second album since 2010, Pearcy has a fully realized album, in the truest sense of the word. Rather oddly, the Austin-based singer-songwriter went to Franklin and Nashville TN to record it, but, after a turbulent period of unemployment and couchsurfing, had to turn to Kickstarter to finance the mixing, mastering and production. If, like Ray Wylie Hubbard, you believe that the essence of songwriting is to tear strips off your soul, then Pearcy is your girl. Or, rather, your woman because I can’t help feeling that she must be somewhat older than she looks, though a life of hard knocks, including being a young widow with a small child and a second marriage to an ex-con junkie may have fast tracked the maturity that underpins Royal Street. Her twelve songs, plus Jagger/Richards’ No Expectations, are extraordinarily well crafted, each one, though they vary in tempo and style, is given its own individual setting and atmosphere, Pearcy modulating her expressive vocals to maximize the effect of her poetic lyrics and evocative melodies. There’s a lot of sadness and loss in Pearcy’s songs, but no lachrymose self-pity, rather a search for clarity and growth. You can play this over and over and still not plumb its depths.
~John Conquest, 3rd Coast Music,
Austin, TX, March 2013 - John Conquest, 3rd Coast Music, Austin, TX

Hailing from Texas, Amanda Pearcy‘s second album is an exploration of sadness and loss and having read her biography one is tempted to imagine that she’s singing about herself in many of these songs. Widowed and with a child she fell into a turbulent second marriage before eventually getting to where she is now, settled, married again and producing some fine and moving music.
Pearcy has an attractive bluesy husk of a voice that is perfectly suited to her blue eyed gospel soul and country sound that peppers the album. She opens with Bring You Home, a brave choice as this in not exactly the toe tapping door banger one might expect at the beginning of an album and it’s certainly not the most immediate song here. With a string arrangement (by producer Tim Lorsch) the song hesitantly picks its way across a delicately plucked guitar as Pearcy unveils her heartache singing “When my tears have made a salty ocean of me I’ll chart a course across the dark sea of me.” Strong stuff. At times it’s reminiscent of Mary Gauthier and after submerged oneself in it for a few weeks it does assert itself as a perfect opener setting the tone, if not the style for much of the album to follow. Having crossed this sea of heartbreak Pearcy finds herself in border territory with the Mexican tinged Barking Dogs. Here she’s running away from the past and the song is an excellent border ballad with a hint of tension and freedom mixed in with the exotica of Mexico. This mildly up-tempo route continues in The Story Of My Heart which replaces the Mexican violin with pedal steel although the accordion which wheezes throughout helms the song firmly in the south. This tale of a female barfly is a classic hard luck story and could well have been sung by Dolly Parton or Loretta Lynn in their heyday. After this it’s a fair bet that several country divas would give their eye teeth to get a hold of Lackin’ In Nothin‘. A slow tempo beer stained country waltz with classic lyrics, Pearcy sings it with Jon Byrd, evoking numerous country partnerships of the past.
If the above weren’t enough to have the average listener crying in their beer Pearcy reaches deep down and produces a couple of tear jerking ballads that could stop you in your tracks. Nickel In The Vase is a relatively unadorned tale of a blind beggar boy but the emotional vocal delivery sends shivers down the spine. In a similar vein the title song is another bare boned song with tugging strings on an evocative song where the singer seeks out garnet gemstones in New Orleans in order to drop them in the ocean wishing she could drown her regrets, a superb piece.
It’s fair to say that all of Pearcy’s songs on the album of a high standard. Better On My Own is a bluesy slink with some fine slide guitar from George Bradfute that strays into Cowboy Junkies territory while A Thousand Tender Recollections is given a deep soulful gospel rendition. Forgiven wafts along on a pillow of accordion and sweet guitar with a particularly fine solo from Bradfute, the tender delivery in contrast to the existential lyrics. Pearcy ends the album with two covers. The Rolling Stones’ No Expectations again visits Cowboy Junkiedom while the faux antiquary of Wish I’s In Heaven Settin’ Down pops up after the official track listing is done. Both are well done but here they pale in comparison to what has gone before. - Paul Kerr, No Depression, Blabber ‘n’ Smoke, Scotland

Texas-born and raised Amanda Pearcy produces music as wide and varied as the Lone Star State. This is her second album and she travels down a wide-ranging Americana highway with touches of blues, a little country, gospel, Tex-Mex and a whole lot besides. Recorded in Nashville and produced by the vastly underrated Tim Lorsch, it features a basic studio band of George Bardfute (guitars), Ron de la Vega (bass), Micky Grimm (drums) and Lorsch (violin, cello, mandolin) with additional flavouring courtesy of Steve Conn (accordion), Anthony Crawford and Mike Daly (pedal steel), Gene Rabbai (organ) plus various background vocalists. Apart from the Rolling Stones’ “No Expectations” and the traditional spiritual “Wish I’s In Heaven Settin’ Down” all songs are penned by Pearcy and explore themes of loss, family, home, friendship and love with great sensitivity, soul and emotion.

The gently acoustic “Bring You Home” is full of pathos with a stunning vocal and a gorgeous Lorsch string arrangement. There’s a Mexican flavour to “Barking Dogs” with Dan Eubanks adding harmony vocals to this fascinating yarn of leaving a failed relationship in the rearview mirror. Crawford’s pedal steel drives the country-esque “The Story Of My Heart” a jogging number that leaves more questions unanswered as Amanda reflects on a past relationship. There’s more travelling to be done in “Unbind” a mid-tempo number about moving on from small town life, and sad memories of a love left behind. - Alan Cackett, Maverick Magazine, UK

"Amanda’s slightly husky, slightly cracked voice suits her brand of Americana perfectly…an album worth checking out."
(Full review in the May/June print issue) - Dave Haslam, R2 (Rock’n'Reel) Magazine, May/June issue, UK

The Cliff’s Notes version of Amanda Pearcy’s hardscrabble life story, as told in the bio on her website, reads like the premise for a better-than-average Lifetime original movie — or, in the right hands, like say a 20-years-younger Sissy Spacek or Sally Field — a bona fide Oscar contender. But between the richly hued, smoky beauty of her voice and the striking, evocative images she paints in words and starkly haunting melodies, the Houston-born, Austin-based Pearcy hardly needs the Hollywood treatment (or budget) to translate her experiences into heartrendingly arresting art. Her sophomore album, Royal Street, recorded in Nashville with producer Tim Lorsch and funded through the finishing stages via a modest Kickstarter campaign, is a quiet storm of “a thousand tender recollections” that plays like a long, wistful sigh arching towards wisdom. In “Barking Dogs,” Pearcy sings of escaping the siren call of a lover’s memory by fleeing south of the border, “past nothing for miles but victims’ bones/where things are quiet and I won’t hear.” But as she concedes in another song, “Sad memories, like ivy vines/they don’t easily unbind.” Ultimately, succor comes from within, with songs like “Nickel in the Vase” and “Ordinary Lives” reflecting a hard-earned understanding that in lieu of perfect happy endings, resilience is its own reward. Albums like Royal Street are the proof.
— RICHARD SKANSE - Richard Skanse, Lone Star Music Magazine, San Marcos, TX

The Cliff’s Notes version of Amanda Pearcy’s hardscrabble life story, as told in the bio on her website, reads like the premise for a better-than-average Lifetime original movie — or, in the right hands, like say a 20-years-younger Sissy Spacek or Sally Field — a bona fide Oscar contender. But between the richly hued, smoky beauty of her voice and the striking, evocative images she paints in words and starkly haunting melodies, the Houston-born, Austin-based Pearcy hardly needs the Hollywood treatment (or budget) to translate her experiences into heartrendingly arresting art. Her sophomore album, Royal Street, recorded in Nashville with producer Tim Lorsch and funded through the finishing stages via a modest Kickstarter campaign, is a quiet storm of “a thousand tender recollections” that plays like a long, wistful sigh arching towards wisdom. In “Barking Dogs,” Pearcy sings of escaping the siren call of a lover’s memory by fleeing south of the border, “past nothing for miles but victims’ bones/where things are quiet and I won’t hear.” But as she concedes in another song, “Sad memories, like ivy vines/they don’t easily unbind.” Ultimately, succor comes from within, with songs like “Nickel in the Vase” and “Ordinary Lives” reflecting a hard-earned understanding that in lieu of perfect happy endings, resilience is its own reward. Albums like Royal Street are the proof.
— RICHARD SKANSE - Richard Skanse, Lone Star Music Magazine, San Marcos, TX

Amanda Pearcy maakt tot nu toe onder americanaliefhebbers het meeste enthousiasme los. Dat is opvallend, aangezien ze een stijl heeft waaraan je toch een beetje moet wennen. Haar vrij omfloerste, sensuele manier van zingen verwacht je eerder in een nachtclub dan op een rootsplaat, maar het maakt haar in elk geval opvallend. De combinatie met haar zeer Texaanse, grotendeels akoestische countrystijl betekent een oorspronkelijk geluid waarin haar goudeerlijke, overwegend ingetogen liedjes prima gedijen. Uitstekend geproduceerd door violist en producer Tim Lorsch (Sam Baker, Walt Witkins) is Royal Street een cd die fans van Texaanse roots singer-songwriters moeten horen. Dat ze een nummer van de Stones (No Expectations) kan laten klinken alsof het uit haar eigen koker komt, getuigt al evenzeer van haar oorspronkelijke talent. - Pieter Wijnstekers, Heaven magazine, The Netherlands

* full review by Sam Pierre, Le Cri du Coyote, Avril-Mai 2013
(as translated by the author)
“With “Royal Street”, her second album, Amanda Pearcy could well be one of this year’s beautiful revelations. Her life has not been a long slowly flowing river, studded with painful and sometimes tragic events. Amanda has now found serenity beside Louis “Cowboy” Johnson, himself a talented songwriter, and offers us a very sunny disc, twelve songs inspired by real-life experience, written by Amanda, with the addition a cover of the Rolling Stones’ “No Expectations” and the traditional “Wish I’s In Heaven Settin’ Down”. The voice, “soul” and often sensual, of the Lady wanders with warmth on melodies sometimes country, sometimes blues, tinged with gospel or rock. There’s not a weak moment on the disc and Amanda constantly manages to surprise and charm us, alternating the rhythms and the moods, going from a ballad gently held by the strings of a violin or a cello (as in the title track) to a greasy blues in the vein of “St. James Infirmary” (“Better On My Own”, a great moment) to continue with “Unbind”, a rootsy country track. Steve Young, a connoisseur, has written: “Amanda Pearcy’s songs are a bit unusual, which I like”. The disc was produced by Tim Lorsch, the core group comprises Tim (violins, cello, mandolin), George Bradfute (guitars), Ron de la Vega (bass) and Mickey Grimm (drums) et we can cross along the way some guests as Jon Byrd who sings on two tracks including “Lackin’ In Nothin’”, a really beautiful country waltz), Anthony Crawford or Mike Daly. Only fine names for a disc that has just begun, and the end is not in sight, to illuminate my musical landscape.” ~ Sam Pierre, Le Cri du Coyote, Avril-Mai 2013 - Sam Pierre, Le Cri du Coyote

Amanda Pearcy is a proud Texan. Royal Street is her second album release, and it is equally proud of the sounds of the Gulf Coast. The deep-felt folk soul of Amanda’s voice grounds the diversity of the songs as they select Blues, Roots and Rock’n’Roll to form around Mariachi rhythms (“Barking Dogs”) , sea shanty accordions (“The Story of My Heart”) and gospel organ chords with choir harmonies (“A Thousand Tender Recollections”).

Royal Street nicks an arrangement from the old standard, “St. James Infirmary”, for its track “Better on My Own”. Amanda delivers a vocal that would make the Blues queens of the 20’s and 30’s proud of the song-- her voice, a well-contained powerhouse over acoustic instrumentation and a heavy bass line. The album kicks off with a fine ballad, “Bring You Home”, immediately letting the vocals of Amanda Pearcy capably take control. Opening the album with a ballad is a ballsy move, but Amanda more than justifies the choice as see-through vocals show her emotions as her confessional delivery almost breaks with her heart. “Ordinary Lives” shuffles to its last dance story line, and “Unbind” chooses a fat guitar riff as a partner for its Texas Waltz. Amanda slows down The Rolling Stones “No Expectations” though she takes the role of the narrator in a direction that assures you that the decision to leave offers no second guessing.

On the title track, Amanda Pearcy is cradled in a sole acoustic guitar as foundation. As the song progresses, and as the tale takes you past the antique shops of New Orleans’ Royal Street, strings join the parade and join in as background for a walk to the river to drown regrets. Amanda Pearcy offers the sounds of the Gulf Coast and her southeast Texas upbringing on Royal Street. Sit, listen and visit. DANNY McCLOSKEY/RA - Danny McCloskey, The Alternate Root, USA

Amanda Pearcy is a proud Texan. Royal Street is her second album release, and it is equally proud of the sounds of the Gulf Coast. The deep-felt folk soul of Amanda’s voice grounds the diversity of the songs as they select Blues, Roots and Rock’n’Roll to form around Mariachi rhythms (“Barking Dogs”) , sea shanty accordions (“The Story of My Heart”) and gospel organ chords with choir harmonies (“A Thousand Tender Recollections”).

Royal Street nicks an arrangement from the old standard, “St. James Infirmary”, for its track “Better on My Own”. Amanda delivers a vocal that would make the Blues queens of the 20’s and 30’s proud of the song-- her voice, a well-contained powerhouse over acoustic instrumentation and a heavy bass line. The album kicks off with a fine ballad, “Bring You Home”, immediately letting the vocals of Amanda Pearcy capably take control. Opening the album with a ballad is a ballsy move, but Amanda more than justifies the choice as see-through vocals show her emotions as her confessional delivery almost breaks with her heart. “Ordinary Lives” shuffles to its last dance story line, and “Unbind” chooses a fat guitar riff as a partner for its Texas Waltz. Amanda slows down The Rolling Stones “No Expectations” though she takes the role of the narrator in a direction that assures you that the decision to leave offers no second guessing.

On the title track, Amanda Pearcy is cradled in a sole acoustic guitar as foundation. As the song progresses, and as the tale takes you past the antique shops of New Orleans’ Royal Street, strings join the parade and join in as background for a walk to the river to drown regrets. Amanda Pearcy offers the sounds of the Gulf Coast and her southeast Texas upbringing on Royal Street. Sit, listen and visit. DANNY McCLOSKEY/RA - Danny McCloskey, The Alternate Root, USA

Er is iets vreemds aan de hand met de tweede plaat van Amanda Pearcy: aan de ene kant grijpt je je direct bij je nekvel, maar tegelijk is ze zodanig veelgelaagd en rijk, dat je vele, vele keren moet luisteren om ze echt te begrijpen. Het eerste mag blijken uit het feit dat de CD in februari meteen op #2 binnenkwam in de EuroAmericana Charts, het tweede uit de vaststelling dat de plaat in de maarteditie opgeklommen was naar de eerste stek. Zoiets gebeurt niet vaak en dus moet het wel zo zijn, dat meer mensen dezelfde ervaring hadden als ik.

Hoewel de naam van Amanda Pearcy voor mij volslagen nieuw was, en hoewel ik mij niet snel door een hoesfoto zal laten leiden, kan ik er niet omheen dat deze jonge Austinite een stem heeft om “U” tegen te zeggen. Die stem is gemaakt om de blues te zingen, maar blijkt even goed te passen bij de countrymelodieën die kwistig op deze plaat uitgestrooid zijn. Beetje Janis, Beetje Emmylou, zullen we maar zeggen. Nochtans, als je de liedjes wat vaker gehoord hebt en de teksten wat beluisterd hebt, dan ga je denken: “beetje Lucinda”. Waarmee ik maar wil zeggen: Amanda Pearcy heeft al flink gelééfd. Ze schrijft over dingen die de mens bezighouden, maar dan wel zoals een vrouw die veel van die dingen al zelf meegemaakt heeft. Ik verneem uit het begeleidende perstekstje, dat Amanda al einde 2010 aan de opname van deze 14 nummers begonnen is (12 zelfgepende songs plus covers van The Stones’ “No Expectations” en de classic “Wish I’s In Heaven Settin’ Down”). Heel vaak kun je dan als luisteraar de verschillende sessies herkennen en kun je zelfs de volgorde bepalen waarin de songs geschreven zijn.

Niet hier dus: dit is een bijzonder homogeen klinkende verzameling songs, die vooral gezongen worden zoals je hoopt dat alle songs gezongen worden. Elk nummer krijgt de twist die het nodig heeft, wat natuurlijk uitmondt in een adjectief als: authentiek. Als Amanda Pearcy zingt, geloof je haar. Als zij een droevig verhaal vertelt, word je geraakt, als ze blij is, wil je met haar dansen. Deze dame zit niet alleen in je speakers, nee…ze vult je hele kamer en je voelt er je ook nog eens goed bij. Beetje Mary Gauthier, dus.

OK, tot hier de namedropping. Tijd voor een beetje goeie raad: als u dezer dagen wil genieten van een Americanaplaat, die alle ingrediënten bevat die dat genre eigen zijn: blues, soul, gospel, country, folk…, als u daarenboven getuige wil zijn van superieur songschrijverschap en nauwelijks geëvenaarde zangkunst, dan is “Royal Street” iets voor U. De Stonescover is een heikele onderneming, want het origineel was al bijzonder sterk. Neemt u gerust van mij aan, dat de songs van Amanda Pearcy niet hoeven te blozen naast die van de heren Jagger en Richards.

Ik neem aan dat u hier en daar wat gevoelens heeft? Wel, dat kan u testen: als u geen kippenvel voelt bij “Nickel In The Vase” of pijn bij “Bring You Home”,als een nummer als “Lackin’ In Nothing” u onberoerd laat, dan is het tijd voor een heel diepgravend gesprek met uw psychiater. In het andere geval: welkom bij de club-der-door-Ampanda-Pearcy-gestolen-harten!

Dani Heyvaert - Dani Heyvaert, Rootstime, Belgium

Het verhaal van Amanda Pearcy is er één dat doorspekt is met tragiek. Ze heeft één man verloren aan de dood en één man aan het leven. De ene was de hardwerkende vader van haar tweejarig kind, de ander een aan heroïne verslaafde ex-gevangene. Op het moment dat Amanda Pearcy dan ook een gitaar ter hand nam en haar nummers ging schrijven, kon het bijna niet anders dat die liedjes een ontegenzeglijke intensiteit zouden bevatten. Daarbij heeft deze Texaanse een stem die breekbaar overkomt waardoor haar americana uitermate fraai naar het donkere kleurt. ‘Indringende country-noir’ dekt wel de lading als je naar haar luistert. Royal Street is een cd die in eigen beheer is opgenomen en aangezien Amanda met het project in november 2010 is gestart, kun je niet spreken van een vlekkeloos verlopen proces. De cd is opgedragen aan haar broer Kevin die, zoveel is op te maken uit de tekst, eveneens is overleden. Over tragiek gesproken…

De cd telt dertien nummers en een hidden track: Wish I’s in Heaven Sitting Down. Gelet op de verliezen die Amanda Pearcy in haar leven al heeft moeten incasseren, krijgt de keuze voor die betreffende traditional extra betekenis. Ook het majestueuze Unbind krijgt door de tekst zoveel extra diepgang mee dat je er als luisteraar stil van wordt: “Sad memories, like ivy vines / They don’t easily unbind…” De prachtige melancholie die hier wordt tentoongespreid en die mede wordt bewerkstelligd door een zeer fraaie begeleiding van onder meer accordeon, viool en gitaar zorgen ervoor dat dit nummer tot één van de hoogtepunten van een toch al voortreffelijke cd kan uitgroeien. Daarnaast heb ik een enorm zwak voor Forgiven, een heerlijk loom nummer met zeer fraai gitaarspel van George Bradfute. In Barking Dogs zijn de Texaanse invloeden niet van de lucht en gelet op het feit dat Pearcy’s roots in Texas liggen, is dat natuurlijk niet vreemd. Maar of Amanda Pearcy nu een zeer roots getint walsje zingt (Lackin’ in Nothin’) of No Expectations van de Rollings Stones gloedvol onder handen neemt, ze komt overal glansrijk mee weg.
Dat deze cd uiteindelijk het levenslicht heeft gezien, is voornamelijk te danken aan fundraising en natuurlijk aan het doorzettingsvermogen van Amanda Pearcy zelf. Een vrouw die getekend is door het leven en zich bewust is van het feit dat geluk in het kleine te vinden is. “Content with an ordinary life… / An ordinary life…” Briljante plaat. - Ed Muitjens, AltCountry Forum, The Netherlands

Het verhaal van Amanda Pearcy is er één dat doorspekt is met tragiek. Ze heeft één man verloren aan de dood en één man aan het leven. De ene was de hardwerkende vader van haar tweejarig kind, de ander een aan heroïne verslaafde ex-gevangene. Op het moment dat Amanda Pearcy dan ook een gitaar ter hand nam en haar nummers ging schrijven, kon het bijna niet anders dat die liedjes een ontegenzeglijke intensiteit zouden bevatten. Daarbij heeft deze Texaanse een stem die breekbaar overkomt waardoor haar americana uitermate fraai naar het donkere kleurt. ‘Indringende country-noir’ dekt wel de lading als je naar haar luistert. Royal Street is een cd die in eigen beheer is opgenomen en aangezien Amanda met het project in november 2010 is gestart, kun je niet spreken van een vlekkeloos verlopen proces. De cd is opgedragen aan haar broer Kevin die, zoveel is op te maken uit de tekst, eveneens is overleden. Over tragiek gesproken…

De cd telt dertien nummers en een hidden track: Wish I’s in Heaven Sitting Down. Gelet op de verliezen die Amanda Pearcy in haar leven al heeft moeten incasseren, krijgt de keuze voor die betreffende traditional extra betekenis. Ook het majestueuze Unbind krijgt door de tekst zoveel extra diepgang mee dat je er als luisteraar stil van wordt: “Sad memories, like ivy vines / They don’t easily unbind…” De prachtige melancholie die hier wordt tentoongespreid en die mede wordt bewerkstelligd door een zeer fraaie begeleiding van onder meer accordeon, viool en gitaar zorgen ervoor dat dit nummer tot één van de hoogtepunten van een toch al voortreffelijke cd kan uitgroeien. Daarnaast heb ik een enorm zwak voor Forgiven, een heerlijk loom nummer met zeer fraai gitaarspel van George Bradfute. In Barking Dogs zijn de Texaanse invloeden niet van de lucht en gelet op het feit dat Pearcy’s roots in Texas liggen, is dat natuurlijk niet vreemd. Maar of Amanda Pearcy nu een zeer roots getint walsje zingt (Lackin’ in Nothin’) of No Expectations van de Rollings Stones gloedvol onder handen neemt, ze komt overal glansrijk mee weg.
Dat deze cd uiteindelijk het levenslicht heeft gezien, is voornamelijk te danken aan fundraising en natuurlijk aan het doorzettingsvermogen van Amanda Pearcy zelf. Een vrouw die getekend is door het leven en zich bewust is van het feit dat geluk in het kleine te vinden is. “Content with an ordinary life… / An ordinary life…” Briljante plaat. - Ed Muitjens, AltCountry Forum, The Netherlands

It’s funny how so much of the ‘country music’ born in Texas differs from the rest of the U.S. maybe because it shares a border with a latin American country, Mexico, and so has absorbed part of that nations excellent, but different, culture, as a consequence of which we have ‘Tex Mex’ and the diversity of artists such as the late great Doug Sahm amongst many others. It was also the birthplace of ‘western swing’back in the 1930s, which was a blend of elements as apparently disparate as‘country and western’ and ‘jazz,’ so there is a varied musical history. To my
ears there often seem to be echoes of Bob Wills and Milton Brown, even if barely discernible, possibly just the wide open spacy atmosphere and there is just as often, in varying degrees a Tex Mex flavour, again, not so much generically as in feeling, with this lovely album being an example. All of this despite the fact that much of the album was recorded in Nashville, proving, I suppose, that you can take the girl out of Texas but ………..!
Amanda possesses a lovely rich vocal style that is full of character and believability, with a maturity that avoids the cloying sweetness of many of her peers, (not the Texas ones!) even at times having an appealing bluesiness. She creates a hugely evocative atmosphere on every song thanks to her ability to modulate her voice to each songs individual needs and what tremendous songs they are, with some gorgeous melodies that stay in the memory and lyrics that are beautiful poetic reflections on life as if summing up the events that have taken the subjects to their current status and what further needs to be done in the future. The songs range from slow moody ballads to excellent mid tempo country rockers, with Amanda on lead vocals, and excellent support from George Bradfute on guitars, Ron de la Vega, bass, Mickey Grimm, drums and percussion and Tim Lorsch playing violin, baritone violin, cello and mandolin. These are supplemented by steel guitar, accordion and organ, with all of the named instrumentation being used carefully to bring a little variataion to each song.
Twelve of the fourteen songs were written by Amanda with the two covers being an excellent version of the Jagger/Richards penned No Expectations and the atmospheric, traditional blues Wish I’s In Heavan Settin’ Down (including the unnecessary but not detracting crackles and pops!). There is a beautiful steel guitar on Barking
Dogs, a lyrically expressive song that depicts someone with nothing left to stay for, running away to Mexico from a lost love, with the fiddle and steel giving a strong evocation of the Tex Mex setting in which the story is set. The Story Of My Heart is another strongly poetic tale with gorgeous steel guitar supplemented by the accordion to enhance the beauty of the lyrics, followed by the title song, the slow moodily reflective love story Royal Street, with acoustic guitar and violin supported by the dramatic, mournful cello playing around the melody. Better On My Own contains an atmospheric dobro on a broken love story that is poetic and highly descriptive of the characters emotions with a nice twanging guitar solo and Amanda’s aching vocals dredging every drop of feeling out of a very good song. Despite being a sad song Unbind has a more upbeat musicality on a lovely twangy mid tempo country song with nice fiddle and lovely accordion on another sad story tale of a girl leaving a small town behind following the loss of her love. Many of these excellent songs are lyrically downbeat but such is the stylistic variation and the just as varied music and vocals that the album never descends into self pity or gloom.
It is an album that, more than most, repays repeated listening sessions with it’s poeticism, sense of drama and varied tempos and moods. Not so much challenging as rewardingly mature.
- Mike Morrison, American Roots UK

In mijn zoektocht naar wat minder bekend Amerikaans rootstalent ben ik deze week terecht gekomen in Austin, Texas. De Amerikaanse singer-songwriter Amanda Pearcy groeide op in het net wat zuidelijker gelegen Houston, maar opereert inmiddels al weer geruime tijd vanuit de Texaanse muziekstad nummer 1. Haar tweede plaat Royal Street (haar debuut Waitin’ On Sunday stamt uit 2009) kwam er niet zonder slag of stoot, maar blijkt het wachten meer dan waard. Direct bij eerste beluistering van Royal Street valt de krachtige stem van Amanda Pearcy op. Het is een stem die zich niet makkelijk laat vergelijken met die van collega’s in het genre, maar het is ook een stem die in meerdere genres uit de voeten kan en vrij makkelijk voor kippenvel zorgt. Het heeft Amanda Pearcy de nodige moeite gekost om Royal Street van de grond te krijgen, met name door het ontbreken van financiële middelen, maar uiteindelijk heeft ze een plaat gemaakt die niet onder doet voor de peperdure producties in het genre. Royal Street werd geproduceerd door Tim Lorsch, die in het verleden onder andere werkte met Kris Kristofferson, Mary Gauthier, Allison Moorer, Townes Van Zandt, Lucinda Williams en Sam Baker. De ouwe rot in het vak heeft gezorgd voor een prachtig klinkende plaat en wist bovendien een stel gelouterde sessiemuzikanten de studio in te lokken. De instrumentatie op Royal Street is veelkleurig en stemmig, maar ook verrassend sober. De stem van Amanda Pearcy domineert in de mix en dat is wat mij betreft een verstandig besluit. Amanda Pearcy beschikt over een stem die al voor kippenvel zorgt wanneer ze het weerbericht of de verkeersinformatie voorleest, maar raakt je diep in het hart wanneer ze haar indringende verhalen vertelt. Amanda Pearcy had geen makkelijke jeugd in het diepe zuiden van de Verenigde Staten en kreeg ook op latere leeftijd te maken met het nodige persoonlijke leed. Dit leed kleurt haar songs en geeft deze songs een enorme dosis intensiteit en doorleving. Royal Street is een traditioneel klinkende plaat, maar het is wel een hele veelzijdige plaat. Invloeden uit de country en folk domineren op de plaat, maar Amanda Pearcy laat zich ook beïnvloeden door alle muziek uit het zuiden van de Verenigde Staten die ze tijdens haar jeugd voorbij hoorde komen, variërend van blues tot invloeden uit de gospel en Mexicaanse muziek. Al het bovenstaande is meer dan voldoende om een plaat met een gouden randje te maken, maar Amanda Pearcy excelleert op Royal Street ook nog eens als songwriter. Het is veelzeggend dat het door Mick Jagger en Keith Richards geschreven No Expectations niet boven de andere songs op de plaat uit stijgt. Amanda Pearcy schrijft prachtige persoonlijke en indringende songs en vertolkt ze stuk voor stuk met hart en ziel. Ik verbaas me iedere week weer over de prachtige platen die worden gemaakt in dit genre, maar Royal Street van Amanda Pearcy is zo’n zeldzame plaat die je na eerste beluistering nooit meer los wilt laten. Amanda Pearcy heeft met Royal Street een bescheiden parel in het genre gemaakt. Mis hem niet. Erwin Zijleman
- Erwin Zijleman, De Krenten Uit de Pop, The Netherlands

Secondo lavoro per Amanda Pearcy, cantante ed autrice che proviene dal Texas sudorientale, luoghi dove si intrecciano la musica del Lone Star State, quella della Louisiana e quella con inflessioni ‘mexican’. “Royal Street” si avvale di una produzione doc come quella di Tim Lorsch (che dà un fattivo contributo con i suoi strumenti a corda, violino, cello e mandolino) e di una bella serie di sidemen come George Bradflute alle chitarre, Ron De La Vega al basso, Mickey Grimm alla batteria e gli inserimenti di fisarmonica di Steve Conn che spesso ci portano sul border messicano. La pedal steel guitar di Mike Daly arricchisce ulteriormente un disco in cui country music, ballate acustiche e ‘nuances’ blues si amalgamano alla perfezione. I suoni sono prevalentemente acustici, le atmosfere spesso rilassate ed evocative, le interpretazioni appassionate e coinvolgenti. Dodici su quattordici sono le composizioni originali, a dimostrazione di uno sforzo non indifferente che ha dato risultati a mio parere decisamente interessanti, pur suscettibili di ulteriori miglioramenti. “The Story Of My Heart”, scorrevole e fresca, “Barking Dogs” con le sue influenze ispaniche, “Bring You Home”, la delicata “Unbind”, la più rockeggiante “Come On Sugar” e le due azzeccate cover, la ‘stonesiana’ “No Expectations” e il blues acustico di “Wish I’s In Heaven” sono i momenti di maggior vena e attrazione, gli highlights di un disco che si propone di allargare i confini della notorietà di Amanda Pearcy, un’artista che è sicuramente sulla buona strada. www.amandapearcy.com. Remo Ricaldone - Remo Ricaldone, Lonestar Time, Italy

Secondo lavoro per Amanda Pearcy, cantante ed autrice che proviene dal Texas sudorientale, luoghi dove si intrecciano la musica del Lone Star State, quella della Louisiana e quella con inflessioni ‘mexican’. “Royal Street” si avvale di una produzione doc come quella di Tim Lorsch (che dà un fattivo contributo con i suoi strumenti a corda, violino, cello e mandolino) e di una bella serie di sidemen come George Bradflute alle chitarre, Ron De La Vega al basso, Mickey Grimm alla batteria e gli inserimenti di fisarmonica di Steve Conn che spesso ci portano sul border messicano. La pedal steel guitar di Mike Daly arricchisce ulteriormente un disco in cui country music, ballate acustiche e ‘nuances’ blues si amalgamano alla perfezione. I suoni sono prevalentemente acustici, le atmosfere spesso rilassate ed evocative, le interpretazioni appassionate e coinvolgenti. Dodici su quattordici sono le composizioni originali, a dimostrazione di uno sforzo non indifferente che ha dato risultati a mio parere decisamente interessanti, pur suscettibili di ulteriori miglioramenti. “The Story Of My Heart”, scorrevole e fresca, “Barking Dogs” con le sue influenze ispaniche, “Bring You Home”, la delicata “Unbind”, la più rockeggiante “Come On Sugar” e le due azzeccate cover, la ‘stonesiana’ “No Expectations” e il blues acustico di “Wish I’s In Heaven” sono i momenti di maggior vena e attrazione, gli highlights di un disco che si propone di allargare i confini della notorietà di Amanda Pearcy, un’artista che è sicuramente sulla buona strada. www.amandapearcy.com. Remo Ricaldone - Remo Ricaldone, Lonestar Time, Italy

Ci sono dischi che hanno lo straordinario potere di prenderci e portarci in un altro luogo, a volte addirittura in un'altra epoca. I loro suoni e gli strumenti che li hanno prodotti sono così radicati alla terra nella quale sono stati rispettivamente concepiti e suonati che è quasi impossibile non salire, al momento dell'ascolto, sul virtuale teletrasporto che gratuitamente (si fa per dire) ci offrono. È certamente il caso di questo Royal Street, che già a partire dalla prima nota di Bring You Home idealmente ci catapulta in un saloon del Texas le cui porte, come per magia, ci si aprono dinanzi invitandoci ad accomodarsi ad uno dei tavoli di legno, lasciati appositamente liberi per noi. Nello spazio dedicato all'intrattenimento musicale, una ragazza il cui timbro è piacevolmente "posizionato" a metà strada fra le voci di Rosanne Cash e Joan Armatrading, viene invitata a cantare e così la serata ha inizio.

In ognuno dei pezzi che esegue, la forza della tradizione country folk emerge con particolare efficacia grazie al supporto degli equilibrati violini di Tim Lorsch, delle suadenti pedal steel guitar di Antony Crawford e Mike Daly oltre che della dolce trama di una sognante fisarmonica (Steve Conn). Quando intona Barking Dogs, ballata midtempo d'altri temi, risulta pressoché impossibile non alzarsi dal tavolo e prendere per mano la propria amata per concedersi un ballo, senza tuttavia perdere l'attenzione sulla storia che racconta di un vecchio amore vissuto e finito al confine Messicano, dove la povertà purtroppo continua a mietere le sue vittime (bella e discreta la seconda voce di Dan Eubanks). Il ritmo prima rallenta con la successiva ed intima Nickel in the Vase per poi accelerare di nuovo con The Story of My Heart, nella quale Amanda Pearcy dichiara di voler essere portata altrove "I ain't where I oughtta be baby, Take me anywhere".

Non lasciano indifferenti la title track (sorta di malinconica preghiera che evoca una passeggiata, nel cuore di New Orleans, piena di "preziosi rimpianti"), A Thousand Recollections (notevole l'organo di Gene Rabbai) alla quale consegno lo scettro di perla del disco, così come l'altrettanto degna di nota Ordinary Lives, sin dal titolo così emblematicamente ricca di rassegnazione. Chiude il disco No Expectations la cover dei Rolling Stones (da Beggars Banquet), languidamente eseguita proprio come l'originale e assolutamente godibile. Per ovvi motivi di sintesi la descrizione della piacevolissima serata non prosegue oltre, ma a chi volesse "fare un giro" e riviverla integralmente non resta che reperire "as soon as possible" Royal street (in uscita a fine febbraio) e lasciarsi incantare da Amanda e la sua affiatata band. Non credo proprio che se ne pentirà. - Marco Restelli, Roots Highway, Italy

In 2011 I spent the Texan singer-songwriter Amanda Pearcy your attention following her (debut) CD "Waitin 'on Sunday. I was charmed by her music and especially of her beautiful, soulful voice. That my review praised was not hard to guess. Now, after a few times listening to her new CD, "Royal Street", I come to the conclusion that Amanda only improved.

In a wonderful production of string virtuoso Tim Lorsch with the help of bassist Ron de la Vega, drummer Mickey Grimm (all three also involved in Sam Baker's masterpiece 'Cotton') and guitarist George Brad Flute and occasional input from classroom bins on pedal steel, accordion, B3 organ and mellotron and vocals to Jon Byrd and Britt Savage we hear twelve beautiful original songs by Amanda (Steve Young: 'Amanda Pearcy's songs are a bit unusual, All which I like), a soulful cover of Jagger / Richards'' No expectations "as a bonus track and the spiritual" Wish I in heaven settin 'down' (with Chris Cage on dobro). Amanda's music is a nice mix of bluesy soul, folk and country, with more country influences than its predecessor, which is an added value. Highlights on the CD are the Mexican tinged "Barking dogs", the country tunes "The story of my heart ',' Lackin 'into nothin' (with a singing pedal steel and fiddle) and 'Unbind', the soulful song 'A thousand tender recollections "(With B3 and a lovely background vocals) and the beautiful ballad" Royal Street ".

"Royal Street", the second CD of Amanda Pearcy, is a gem, shining like a Texan sun in the Americana world of the south of the USA. Amanda's voice can not fail to charm, there is no voice like hers, soulful and wonderfully sensual. It is a masterful CD that deserves wide circulation. Hopefully they once this way ... preferably together with husband Louis Johnson, who also such a wonderful CD to his name ("Old friend ', 2010). - Fred Schmale, Real Roots Cafe, The Netherlands

Amanda Pearcy: Royal Street
27. January 2013
Dat sommige mensen Facebook afwijzen kan ik me voorstellen. Waarom de behoefte je privacy te publiceren? Zelf beschouw ik het als een ideaal medium om contacten te leggen. Via deze weg “ontmoette” ik een aantal jaren geleden Amanda Pearcy. Het was nog enige tijd voordat haar debuutplaat verscheen. Via dat contact kreeg ik van haar een aantal demo liedjes toegestuurd. Ik was meteen verkocht. Pas later vernam ik dat ze gehuwd was met niemand minder dan Louis “Cowboy” Johnson die in 2011 verraste met Old Friend. Bij Amanda hoef je niet door een schil te graven. Wat je hoort is wat je krijgt. Muziek bedoeld voor je hart. Mij voorkeur gaat uit naar folk, blues, oude soul, en Amanda Pearcy voedt en verwarmt mijn gevoel voor oprechte countrymuziek. Geen muziek die gestuwd wordt door vlotte marketing, of omgeven is door het grote geld. Amanda Pearcy vertegenwoordigt muziek van de underdog. Mensen die in de samenleving buitenspel zijn gezet door de tijd, simpelweg omdat ze mogelijk meer gevoelsleven bezitten dan ratio. Niet iedereen heeft dezelfde kansen op een geëffend pad, of heeft het voordeel van een glansrijke start. Royal Street lag al een tijdje in de maak, maar werd slechts mogelijk nadat een Kickstarter initiatief het laatste zetje gaf. Voor niets gaan de zon op, zeker in de Amerikaanse samenleving. Uiteindelijk moet er brood op de plank, en het liefst belegd. Amanda’s teksten gaan primair over emoties en de obstakels die zoal op ieders weg kunnen liggen.

Amanda heeft voldoende leed in de privésfeer mogen proeven, wat al begon op jonge leeftijd doordat haar vader zijn eigen vader als kind verloor. Ze komt oorspronkelijk uit Houston, uit een bij tijden turbulent nest. Zelf heeft Amanda een echtgenoot gehad die stierf terwijl haar zoon pas twee jaar was. Wanneer mensen vroegtijdig sterven dan werkt de pijn nog jaren na voor de achterblijvers. Deze tragedies, gecombineerd met haar rusteloosheid, en enigszins gemakzuchtige keuzes nijgen je in een vicieuze cirkel te trekken. Die gevoelswereld is de basis van waaruit Amanda haar teksten maakt. Haar muziek handelt over verlangen en tegelijktijdig van kansen grijpen. Ze bezit de gave haar emoties bloot te leggen, zonder ze goedkoop te etaleren. Serieuze tegenslag kan je behoorlijk opbreken. Bewonderenswaardig is vervolgens de veerkracht die mensen aan de dag leggen om zichzelf te bevrijden van hun verdriet of bagage. Iedereen heeft recht op zijn geluk, al is het maar een eenvoudig leven. (Ordinary Lives)

Everyone is at the Mercy of another one’s dream :song Sam Baker op zijn gelijknamige plaat. Amanda realiseert zich als geen ander dat ze dankbaar dient te zijn. Het geldt voor ons allemaal, maar zij zingt over dit soort thema’s waarin betrekkelijkheid een grote rol speelt. Evenals haar debuut was de productie in handen van Tim Lorsch. Samen met Amanda wist hij een uitgekiend team aan muzikanten te vergaren. Musici die zich in het verleden verdienstelijk hebben gemaakt voor grootheden als: Rodney Crowell, Townes van Zandt, Neil Young, Lucinda Willians, John Prine, Mickey Newbury en maak zelf de waslijst maar af. Het debuut van Amanda is verbluffend, en deze, Royal Street, doet er niet voor onder. Naast de eigen geschreven nummers een oudje van Jagger & Richards – No Expectations. De originele versie is een op Robert Johnson geïnspireerde blues song. Bevat Brian Jones op akoestische slide, en dateert van 1968. Qua thematiek sluit het nummer perfect aan bij Amanda’s eigen teksten. Een bescheiden hommage aan The Rolling Stones dus, naast de religieuze traditional die dit album afsluit Wish I’s in Heaven sittin’ Down. Een album die je domweg moet gaan beluisteren, omdat het niets anders is dan een eerste klas prachtplaat. Mijn bewondering voor Amanda is enkel gegroeid. - Rein Van Den Berg, Johnny’s Garden

Eerder verraste deze dame al bijzonder aangenaam met het uit 2009 daterende ‘Waitin’ On Sunday’. Een opmerkelijk debuut, niet in het minst door de vocale capaciteiten van de Texaanse zangeres. Het doorleefde, ietwat rauwe stemtimbre van Pearcy is uiterst geschikt voor traditioneel countrygetint materiaal dat thematisch eerder bij de outlaw variant thuishoort. Dat heeft ongetwijfeld te maken met haar turbulente levensloop. Amanda groeit op in Houston, TX en ontmoet haar eerste man op de campus van de universiteit van Austin. Als haar echtgenoot overlijdt blijft Amanda achter met haar tweejarig zoontje Jesse en enkele Oldsmobile oldtimers. Om de eenzaamheid te ontvluchten verhuist de jonge weduwe van Lost Pines naar Smithville. Haar huwelijk met een vroegere heroïne junk is geen lang leven beschoren.
Pearcy sluit deze dramatische periode af met een verhuis naar Wimberley. Ze vindt het geluk en een nieuwe thuis in Smithville bij Louis ‘Cowboy’ Johnson, een voormalige singer-songwriter. Uiteindelijk belandt Amanda in Austin waar haar eerste werkstuk tot stand komt. Na het bijeensprokkelen van de nodige fondsen kan de opvolger ‘Royal Street’ eindelijk afgewerkt worden. Authenticiteit en een geraffineerde muzikale benadering kenmerken het nieuwe werk in songs als ‘Story Of My Heart’. Verlangen naar een warme thuis en de onvermijdelijke desillusies en misstappen vormen het centrale thema.
Die authentieke levensverhalen situeren zich voornamelijk in en rond de Texaanse golfkust. Een muzikale tocht leidt van tedere akoestische countryballades als ‘Bring You Home’, de titelsong en een heerlijk twangend ‘Unbind’ via ‘Barking Dogs’, een treurig mariachi uitstapje, naar de blues van ‘Better On My Own’ dat naar New Orleans lonkt. In ‘A Thousand Tender Recollections’ schuilen onmiskenbaar gospelliaanse invloeden en ‘Come On Sugar’ is een rockend buitenbeentje. Pearcy gebruikt ook bluesy folk (‘Nickel In The Vase’) om haar verhalen te vertellen. Op zich vormen de twaalf songs van ‘Royal Street’ al een voortreffelijk volwaardige langspeler. Na de mooie afsluiter krijgen we nog een fraai toemaatje met ‘No Expactations’ van Jagger en Richards en ‘Wish I Was In Heaven’ een letterlijk krakende spiritual uit het prewar tijdperk. Honest, personal lifestories from a very fine and talented singer-songwriter. There’s no doubt about it? Amanda Pearcy earns her place in the Austin scene. - Cis Van Looy, Keys and Chords, Belgium

Eerder verraste deze dame al bijzonder aangenaam met het uit 2009 daterende ‘Waitin’ On Sunday’. Een opmerkelijk debuut, niet in het minst door de vocale capaciteiten van de Texaanse zangeres. Het doorleefde, ietwat rauwe stemtimbre van Pearcy is uiterst geschikt voor traditioneel countrygetint materiaal dat thematisch eerder bij de outlaw variant thuishoort. Dat heeft ongetwijfeld te maken met haar turbulente levensloop. Amanda groeit op in Houston, TX en ontmoet haar eerste man op de campus van de universiteit van Austin. Als haar echtgenoot overlijdt blijft Amanda achter met haar tweejarig zoontje Jesse en enkele Oldsmobile oldtimers. Om de eenzaamheid te ontvluchten verhuist de jonge weduwe van Lost Pines naar Smithville. Haar huwelijk met een vroegere heroïne junk is geen lang leven beschoren.
Pearcy sluit deze dramatische periode af met een verhuis naar Wimberley. Ze vindt het geluk en een nieuwe thuis in Smithville bij Louis ‘Cowboy’ Johnson, een voormalige singer-songwriter. Uiteindelijk belandt Amanda in Austin waar haar eerste werkstuk tot stand komt. Na het bijeensprokkelen van de nodige fondsen kan de opvolger ‘Royal Street’ eindelijk afgewerkt worden. Authenticiteit en een geraffineerde muzikale benadering kenmerken het nieuwe werk in songs als ‘Story Of My Heart’. Verlangen naar een warme thuis en de onvermijdelijke desillusies en misstappen vormen het centrale thema.
Die authentieke levensverhalen situeren zich voornamelijk in en rond de Texaanse golfkust. Een muzikale tocht leidt van tedere akoestische countryballades als ‘Bring You Home’, de titelsong en een heerlijk twangend ‘Unbind’ via ‘Barking Dogs’, een treurig mariachi uitstapje, naar de blues van ‘Better On My Own’ dat naar New Orleans lonkt. In ‘A Thousand Tender Recollections’ schuilen onmiskenbaar gospelliaanse invloeden en ‘Come On Sugar’ is een rockend buitenbeentje. Pearcy gebruikt ook bluesy folk (‘Nickel In The Vase’) om haar verhalen te vertellen. Op zich vormen de twaalf songs van ‘Royal Street’ al een voortreffelijk volwaardige langspeler. Na de mooie afsluiter krijgen we nog een fraai toemaatje met ‘No Expactations’ van Jagger en Richards en ‘Wish I Was In Heaven’ een letterlijk krakende spiritual uit het prewar tijdperk. Honest, personal lifestories from a very fine and talented singer-songwriter. There’s no doubt about it? Amanda Pearcy earns her place in the Austin scene. - Cis Van Looy, Keys and Chords, Belgium

(4****)

Ik stond net op het punt om haar op basis van het op haar nieuwe cd gebodene tot nieuwkomer van de maand te bombarderen, toen ik er achter kwam, dat “Royal Street” eigenlijk al de tweede van Amanda Pearcy is. Voorganger “Waiting On Sunday” uit 2009 was me dus klaarblijkelijk gewoon ontgaan. Iets wat me gezien het alsmaar groter wordende Americana-aanbod dezer dagen overigens helaas steeds meer gebeurt. Maar goed, dat haal ik wel in! En ondertussen buigen we ons samen gewoon over Pearcy’s nieuwe cd. Want dat, beste vrienden, is een echt plaatje van een plaat! Americana op z’n origineelst! “Royal Street” staat echt vol van de liedjes die je al na één enkele beluistering probleemloos met Amanda Pearcy zal blijven associëren. Op een wat vreemde manier werkt wat de Texaanse doet immers heel erg herkenbaar. En het klinkt alleszins anders dan de meeste anderen. Mede door haar enigszins aparte voordracht. Die herinnerde me beurtelings een weinig aan Katy Moffatt en aan Margot Timmins van de Cowboy Junkies. En soms zelfs aan beide dames tegelijk. Pearcy klinkt passioneel dus. Sensueel zelfs. En dat doet haar songs goed. Daarin speelt de liefde immers geregeld een behoorlijk prominente rol. “L’amour” in tal van z’n vele gedaanten, maar ook de eigen thuishaven, vriendschappen en het collectieve menselijke geheugen. Twaalf liedjes hangt Pearcy aan deze en andere thema’s op. De resterende twee zijn een beklijvende, zo goed als compleet onthaaste Americana-cover van “No Expectations” van de Stones en een lezing van de meestal aan Mississippi Fred McDowell gelinkte spiritual “Wish I’s In Heave Settin’ Down”, compleet inclusief de karakteristieke kraakgeluidjes van een flink door de tand des tijds aangevreten stukje vinyl. Ik onthield van dat alles vooral de prachtballades “Bring You Home” en “Royal Street”, het muzikaal gezien een weinig richting Mexico lonkende “Barking Dogs”, het net wat vlotter dan het gros van de rest hier aandoende “The Story Of My Heart”, de rootsy countrydeun “Unbind” en het met Jon Byrd gebrachte, sfeervolle walsje “Lackin’ In Nothin’”. Deze en andere deunen zorgden er ondertussen al voor, dat Pearcy terecht heel erg hoog in de Euro Americana Chart van deze maand debuteerde. Enkel Rob Lutes blijft haar daarin nog voor. En dat zegt best wel iets over de kwaliteit van het door de onder meer van zijn werk met Walt Wilkins bekende Tim Lorsch geproduceerde “Royal Street”… - Benny Metten, Ctrl. Alt. Country e-zine, Belgium

"The amazing Amanda Pearcy...we just happened to walk in
to the Hideout early one Monday and caught the last half
of her show. Her music is incredibly full of beautiful,
haunting Texas soul, it aches and soothes at the same
time. ." - South Austin Studios.com, by Frank the Warrior Poet

“It smacks of authenticity and a bit of road weary living. Something that should resonate with most of us in these times when the road of life is anything but smooth.”

Dan Alloway, “Folk Fury”, KTEP-FM, El Paso, Texas
- Dan Alloway, “Folk Fury”, KTEP-FM, El Paso, Texas

Amanda Pearcy's debut CD, Waitin' On Sunday, is one of those CDs that takes a lifetime to create. It's a deeply personal CD from a singer/songwriter who can share her joys and sorrows in a way that makes you thankful for the experience. Her vocal style is full, authentic, confident and melodic while still being thoroughly grounded in south-central Texas.
Highlights for me are "Waitin' On Sunday" and "Paint By Numbers"

http://www.taprootradio.com/search/label/amanda%20pearcy
- Calvin Powers, Taproot Radio

Live Performance Review - Momo's, Austin, TX - Monday 10/27/08

"Amanda Pearcy is musically somewhere between Emmylou Harris and Dolly Parton to my ears. Her mood is all Emmylou, but her voice has some Dolly in it. If Lisa Hannigan was raised in the South, not in Ireland, she'd probably sound like Amanda...Amanda obviously knows country music, and plays it straight, but the stories lean toward the outlaw category. I kept imagining the production on Willie Nelson's Teatro. She will be a solid performer and songwriter... " - Tyler John Arnold, AssociatedContent.com

Amanda Pearcy’s background has provided her with rich material for her songs;... It’s no wonder that Pearcy’s story has developed into classic, southern ballads on her debut album Waitin’ on Sunday.
The album is a collection of introspective country-folk ballads coupled by a backdrop of Pearcy’s soft, fluid vocals which showcase...a beautiful representation of Pearcy’s raw and earthy soul.
“Casino” and “Paint by Numbers” capture more upbeat and knee-slapping tempos...similar to a classic Johnny Cash...
Pearcy’s recent work seems to be filled with earnest songwriting and moving singing, which is refreshing and too good to pass up.

http://www.jupiterindex.com/album/files/4010ad46f7325a2d5c4884cf1fe148f6-54.html - Bianetth Valdez, Austin, TX's Jupiter Index Web Magazine

Texas Platters

BY MARGARET MOSER

Amanda Pearcy
Waitin' on Sunday (Buddy Jake)

Amanda Pearcy notes she's "too country to be Americana and too Americana to be country," and she's right according to Waitin' on Sunday, which joins the recent harvest of releases from such late-life female artists as Mary Gauthier. A voice filled with twang and songs by turns yearning ("Guess the Sun's Comin' Up") and introspective ("Fatherless Son") earn Pearcy her seat in the well-populated ranks of Austin singer-songwriters. Kudos for the gorgeous packaging and vintage photos of Pearcy's ancestors.
- Margaret Moser, The Austin Chronicle

Nieuwkomer Amanda Pearcy komt oorspronkelijk uit Houston, Texas, waar ze een ongelukkige jeugd kende met ouders die drankproblemen hadden. Volgens eigen zeggen heeft ze haar hele leven al muziek willen maken, maar het lukte door omstandigheden pas in het najaar van 2005. Op dat moment kreeg ze haar eerste gitaarles. De liedjes die ze vanaf dat moment ging schrijven gingen over haar leven tot op dat moment. En dat leven kende veel hobbels, om het voorzichtig te stellen. Na die moeilijke jeugd was er licht, ze vond de liefde van haar leven, trouwde met hem en verkaste naar een plaatsje ten oosten van Austin, Texas. Drie fijne jaren hadden ze samen, een zoontje werd geboren, manlief werkte hard voor zijn gezinnetje. Toen sloeg het noodlot toe, haar man overleed onverwachts en Amanda kwam terecht in een ander plaatsje in Texas, waar ze een kortstondig en vrij ongelukkig huwelijk beleefde. Na de scheiding trok ze naar Wimberley (vlak bij Austin), waar ze opnieuw trouwde en bijna omkwam (met de hele familie) in een auto-ongeluk. Hoezo turbulent…

De debuut-CD van Amanda werd opgenomen en verfraaid in Nashville. Het geheel ademt een Nashville-sfeer, maar met voldoende eigens om boven het gemiddelde Nashville-produkt uit te stijgen. Dat eigens wortelt in Texas en bevat een toefje melancholie en een scheutje temperament. Amanda’s stem is een beetje gezwollen, maar blijft aangenaam. De liedjes zijn zonder meer goed en soms aangrijpend door de authenticiteit. Zo komen met name The cruelty of memory, Fatherless son, The strength lies in the proof (heerlijk melodietje, prachtige dobro), Mother’s lament en met name Indian summers (lekkere accordeon), tekstueel stevig door. Een strofe uit het laatste nummer: She carries her bags down to the station, pale bra straps slipping down her fair shoulder. No such thing as a summer vacation when you spend your youth just getting older. Dat komt aan.

Tenslotte de begeleiding. Deze is ronduit prachtig. Onder leiding van producer Tim Lorsch (viool, cello, mandoline, ook verantwoordelijk voor de produktie van Sam Baker’s Cotton), Mike Daly (steel gitaar), Ron de la Vega (staande bas), Mickey Grimm (drums), Scott Neubert (dobro, gitaar), Jeff Taylor (accordeon) en een paar anderen de sterren van de hemel. De eerste vier namen zijn ook te vinden op de lijst van musici op Baker’s meesterwerk Cotton. De moeite waard, deze Amanda Pearcy. (Fred Schmale)

http://www.realrootscafe.com/03_1.html
- Fred Schmale, www.realrootscafe.com

Obviously music analysis always remains a personal choice. Without arrogance I dare to state that my ears hardly have deceived me within the genre this site stands for. This album of Amanda Pearcy’s produced by Tim Lorsch is an example of such a classical finding. Long before Waitin’On Sunday had been completed, I had the opportunity to listen to some of Amanda’s demos and was already mesmerized by songs found on this album. Those initial recordings have now been dressed into their final shape. It’s difficult to deny that this change was done exceptionally tastefully. Lorsch did an excellent job with the stellar musicians that he included. The historical pictures from Amanda’s family archive are a beautiful addition to the inlays and round out the own written texts and songs. The whole thought thru concept is entitled for a well deserved compliment. In this way my personal preference remains for a physical disc above a digital up- or download. One has to assume that primates like to hold an object before they taste.

The twelve songs have been shaped according a skilful Texan recipe, sincerely and tastefully injected with a dash of melancholy and a measured portion of temperament. Needless to say that fine-tuning within an ideal ambiance requires recognizable instruments such as pedal steel, guitar, standing bass, mandolin, violin, and of course, not to be left out, an agonizingly slow accordion. I think that Amanda Pearcy should be considered as a fresh generation within the Americana scene that this Southern state has to offer. The country stirrings have been mixed slightly to the background, which allows, despite all consideration for tradition, this album to embrace more of a country folk variant. Funny contradiction is that I personally consider Indian Summers as one of her best songs, even though this holds that country feeling still the most. Amanda bases her songs purely upon her own merits, either personally, or including the history of her immediate family.

2009 is now already one of the richest music years. Hardly have I seen such a magnificent range of recordings within one individual year. However, without taking some modesty into consideration, I am convinced that this album will end high within my personal preferences. Why? Simply because this is a pure debut, full of integrity, where everything falls into place. Nice that this young songstress comes from Texas, apparently their musical source hasn’t dried entirely. It’s authentic and refreshing. Sam Baker should have brought her along on his upcoming trip to the Netherlands. Waitin’On Sunday is available end of September, and certainly to be noted for your personal wish list.

http://www.rootsville.be/CD%20REVIEW%20TOTAL/CD%20REVIEWS%202009/AMANDA%20PEARCY.html

http://www.johnnysgarden.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=315:amanda-pearcy-waitin-on-sunday&catid=1:nieuwe-releases&Itemid=12

http://www.nodepression.com/profile/ReinvandenBerg

- Rein Van Den Berg, as posted on No Depression, Johnny's Garden, and www.rootsville.be