Dead Neanderthals

“Maak nou eens een liedje!”, zo brulde ik eerder tegen de Dead Neaderthals. Of ze spreken onze taal niet – hetgeen niet vreemd voor primaten die qua evolutie een stap onder de mens staan – of ze hebben een stevige pot schijt aan mijn advies en het ijdel in de wind geslagen. Ik denk het laatste. Welja, als je min of meer zojuist je eigen genre gecreeërd hebt mag je er natuurlijk ook zelf invulling aan geven.

Ook op dit schijfje giert de grindjazz je namelijk in hoog tempo om de oren. Iets van een lijn valt wederom moeilijk te herkennen, of ontbreekt eigenlijk volledig, net als op het debuut. Razende drums en een snerende sax die door ieder bestaand effect gehaald zijn, vormen een venijnige cocktail van muzikale amfetamine en xtc. Daar waar op hun eerste verzameling geluidsexplosieven er af en toe nog de rem op ging, knalt The V-Shaped Position daarentegen met de vlam in de pijp door de Brennerpas, afgezien van het dreigende intermezzo in de langgerekte sluitpost van deze “3 cd.

De vonken vliegen er van af en het geheel schuurt harder dan een Jamaicaan in de dance-hall. Onlangs bewezen deze mannen live al eens een uiterst unieke luisterervaring te zijn en ook in de huiskamer voelt The V-Shape Position gegarandeerd nieuw aan de oortjes. Dead Neanderthals bewijzen met hun tweede fragmentatiebom van blijvende impact te zijn. - 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen

Is it possible for every bone, muscle, skin fragment, and pore to be thoroughly brutalized in less than four minutes?

The Netherlands' Dead Neanderthals say "Absolutely!" and proceed to violate your well-being and sense of normalcy, and go about their business on their latest EP, The Saw. You're left with a pile of rotting bones for your closet; the band just skips off to record more music.

Oh, and your therapist is on a cruise. And the ship has been reported missing.

There are only two tools used on The Saw: a sax with daddy issues and a drumset who never misses an opportunity that calls for a gimp mask. You might be thinking, "Isn't this what Naked City did," and while you're onto something, the comparison isn't quite apt. Naked City spearheaded the "jazz goes grind" movement, that much is true, but John Zorn and his merry misanthropes were a multi-genre band. Country, surf, noise, and pretty much any 20th century musical form got sucked into their cyclone.

Dead Neanderthals, by comparison, are a stripped-down unit. This recording is raw, not in the sense of poorly mic'd amps through a four-track manufactured in the Reagan years, but in that you're getting knocked out in the rehearsal room itself. No vocalist is needed, as the unhinged sax, played by a figure only known as "O," is too stiff of competition. With many of the best free jazz albums though, there's some kind of method at work, even if that method is very loose. The saxophone and the drums, wielded by "R," are reflections of each other. When the baritone is having an epileptic fit, blastbeats follow. A sustained wail calls for a more simple beat. You get the (cracked) picture. It's as much of a grindcore album as a free-jazz one.

"The Stake" sounds like an alternation between a marching band where most of the personnel are dead, and the screams of someone who's about to meet the worms and dirt. The holding and releasing of tension makes for a unsettling dynamic. On "Drowning," Dead Neanderthals show that there's some playfulness to their battery. At 1:17, everything stops momentarily, and you think you can finally catch a break. Nope -- just a couple seconds later, the mayhem resumes. There's a mysterious low drone throughout the song that adds just the right amount of tension to accentuate the duo's outbursts. The concluding title track is the most relentless out of the short set. O and R really lay on the blastbeats and the free playing. As harsh as the sax has been before, the lines on this song are the most complex and the extremes are much further. There's not a rest until the whole ordeal is through.

Jazz hasn't always been expensive steakhouse music; in fact, when the genre was developing, it was regarded as the metal of this time. The music was seen as a threat to the moral fiber of America, and jazz musicians could party down with the staunchest of hedonists. It was id made flesh and riddled with subtleties simultaneously. Dead Neanderthals and The Saw move forward in testing the limits of foundations, and it moves back to give jazz a little bit of its former danger.

[An extended thanks to J. Randall and Grindcore Karaoke for introducing me to this band.] - Crustcake

Zes maanden na het eerste minicdtje (letterlijk) van het uit Nijmegen afkomstige duo Dead Neanderthals verrassen de beide heren ons reeds met de opvolger. Net als het debuut is het ook nu weer een in beperkte oplage uitgebracht 3inchcdtje, maar in plaats van een sticker krijgen we er ditmaal een miniposter bij geleverd. Humor, zo heten de heren dat. En gelijk hebben ze, waarom zouden er geen goodies kunnen worden meegegeven met een kleinood als dit? Een kleinood om te koesteren dan nog. Net als het debuut, dat we terecht de hemel inprezen in GC#100. Nog steeds worden alleen drums en een saxofoon gebruikt, maar het duo heeft na het overrompelende pseudogrinddebuut gekozen om de krachttoeren te doseren. De snelheid is iets naar omlaag, de virtuositeit nog een ferm stuk omhoog. De stukken waarin de drums een pure begeleidende rol krijgen toebedeeld, met spaarzame maar gerichte mokerslagen, en de saxofoon volledig loos gaat, zijn ongelooflijk sterk. Jongens, wat heeft die kerel een longen! Snelheidsrecords worden hier nauwelijks nagestreefd, de chaos die we soms aantroffen op het debuut is gekanaliseerd. De stukken, acht in totaal, zijn er des te effectiever op geworden. Twaalf minuten dit keer, een langspeler naar de normen van dit duo, waarvan zeven stuks de helft van de tijd innemen en afsluiter en titelsong 'The V-Shaped Position' de andere helft. In die laatste song wordt de saxofoon als tranceverwekker gebruikt, om uiteindelijk met een grinddrum te worden teruggefloten. Grind en jazz verenigd in een grensverleggend, baanbrekend en innoverend jasje, ja hoor, Dead Neanderthals zijn er nog beter op geworden. Blastbeats met een saxofoon, yeah! - Gonzo (Circus)

The Dutch duo Dead Neanderthals are back with another 3" disc of destruction. Their last was some intense grindcore jazzin' and they are back with more effects on the sax, more reverb on the drums, a few slower tempos and some probably even faster if you can believe it.
"Asterisk" sets the tone of relentless grindcore drumming and distorted baritone sax. Dude can wail like a banshee, dude can smack the skins like a bastard. The 35 second "The Bleaching" one-ups the previous track in intensity. "Drinking Mercury" develops itself past the minute mark with clattering drumming and boisterous sax. Parts of it actually sound like it could be covering another "Dead" band, the Kennedys that is. It sounds like fierce loopy punk transcribed for sax and drums. Out of nowhere a heavily effected sax dirge takes over "Hemisphere" providing a bit of a breather between the two assaults bookending the piece. "Rabbit" similarly, slows things down in the back half with a cymbal wash outro. "Rotten Teeth/Tooth Decay" despite a brief almost 8-bit sounding NES-soundtrack breakdown, brings the raw and nasty stuff. As does the shortest track on the disc, "Speed of the Cobra."
The default epic at 5 and a half minutes, nearly half the album's runtime, the title track builds tension with a long intro of measured, pounding drums and looped sax drones. When the duo finally reveals their cards halfway through there's a legit melody (surprise!) Though the melody is quite tense and spectacular, the Neanderthals don't rest on such laurels. They slide into a long (in their world) breakdown/sax solo before coming to a halt. With less than 90 seconds to go, they pounce back with a fury, delivering inescapable, Wasteland Jazz Unit-levels of carnage. Yee-ikes!
The disc comes with a sticker and a mini-poster of a gynecological illustration, not sure if that was necessary. You can get the disc from the crew directly. - Auxilliary Out

(Mini cd – Eigen beheer) Niet zo heel lang geleden schreven we een stukje over het eerste plaatje van de Dead Neanderthals, de band die eigenhandig de traditie van een poster bij een mini cd toevoegen terugbrengt. Vervolgens krijg ik het volgende plaatje op mijn bureau met het verzoek of ik daar weer wat over wil vertellen. Nou, met alle plezier schrijf ik een stukje over The V-Shaped Position.

Ok, laten we wel wezen, deze plaat volgt in de voetstappen van het eerste schijfje. Vanaf opener ‘Drinking Mercury’ wordt het een muzikale heksenketel vanjewelste. Rammelende saxofoonriffs en kolderieke drums maken ook van dit schijfje een bijzondere luisterervaring. Een nummer als ‘Rabbit’ heeft dan weer jakkerende grindcore drums, maar ook zompige saxklanken. En ‘Hemisphere’ klinkt dankzij de lome halen van de saxofoon (we kunnen het wel leuker willen maken, maar het zijn gewoon nog steeds sax en drums) als de soundtrack van een grote boze reus die eraan komt.

Vergeleken met de selftitled van het duo is het hier wat donkerder geworden, zoals ‘Speed Of The Cobra’ met een zwart atmosfeertje en rammende blastbeat grindcore drums. De band omschrijft zichzelf op dit schijfje als “more grind, more gospel, less jazz”. Ik mis de gospelklanken een beetje, maar ben daar dan ook geen kenner van. In ieder geval een nieuw stuk prehistorisch geweld op een klein schijfje.
****1/2 - Roar E-zine

Leuk, leuk, een 3inchcdtje, maar of we dat na het schrijven van deze recensie ooit nog zullen terugvinden in onze cdverzameling, dat is een ander verhaal. Het duo uit Nijmegen dat Dead Neanderthals vormt, trekt het zich niet aan. Ze hadden gewoon zin om hun instrumentale noisestukjes in een beperkte oplage (honderd stuks) uit te brengen en aan te tonen dat niet alles wat met twee wordt gemaakt en veel kabaal maakt tot Lightning Bolt te herleiden valt. Met een voorgeschiedenis in Do Not Run We Are Your Friends en DungeönHammer bewezen de twee eerder al dat ze van commercie geen kaas hebben gegeten. Schitterend ook dat het duo dit schijfje als een volledig album promoten, terwijl het amper de tienminutengrens overschrijdt. Er staan wel tien songs op, dat moet gezegd. Korte, wilde uitbarstingen met titels als ‘Cannibal Ambush’, ‘Metal Totem’, ‘Bloodied Knees’ en ‘Cubic Aesthetics’ doen vermoeden dat deze muziek een metalkantje heeft, al is dat niet zo. Dead Neaderthals spelen eigenzinnige grindcore met alleen drums en saxofoon, en maken er een ongelooflijk lekker potje herrie van. Het is niet te bevatten hoe de twee erin slagen met deze beperkte middelen te rocken, ons murw te blazen en te laten genieten tegelijkertijd. We gaan dit schijfje toch proberen op een zichtbare plaats achter te laten. En als bonus krijgen we een zelfklever! - Gonzo (Circus)

When this little disc showed up I thought I was in for some black metal or something of a similar ilk. I was immediately inundated with plenty skull (and bone) imagery and titles like "Cannibal Ambush," "Rat on a Stick" and "Napalm Death Trap." Anyhow, do you remember Ettrick from a couple years back? I know that's ancient history in small-press land but that's probably the closest comparison I can make to the Neaderthals even though neither really sounds that much like the other. The key is that Ettrick was a black metal duo on saxophone and drums. There's no personnel listing on the Dead Neanderthals CD-r, and the first couple listens left me in such a perplexed state, I had a hell of time trying to figure out how many people were in the band, sometimes it sounded like two, sometimes four, sometimes in between (3.5??). I checked myspace, the keeper of all secrets, and it turns out its a saxophone/drums "grind-core" duo with the ominious monikers of O and R. Whereas Ettrick indulged in 15 or 20 minute single pieces on their 3inches, Dead Neanderthals tear through 10 tracks in as many minutes, rattling your skull harder and harder each time through and giving you no time to collect yourself. "Idiot Runt" pelts you with squealing baritone sax and thud-thud-thud drumming as if you're the idiot runt in question with these two neanderthals pounding you into a pulp. "Fire From the Sky" uses a lot of effects on the sax making it sound like an otherworldly synth while overdubbed deep bass sax parts drive the piece. "Rat on a Stick" is all machine gun drumming against a killer(!!) solo evoking all sorts of apocalyptic urban decay. "Bloodied Knees" is "Rat"'s song-like counterpart that continues the vibe but with a more melodically-minded approach. "Cubic Aesthetics" is the longest at 1:48. It features a number of overdubbed, interplaying sax-lines that O twists and mangles until out of breath while R huffs and puffs relentlessly on his drumkit. "Sneak Attack" stands out as the most "jazzy" in a spastic Zorn way. There's even a touch of blown-out Wasteland Jazz sax at the end too. "Demonic" rips a screaming solo (that sounds a lot like trumpet even) over a juggernaut bari-arpeggio. "Cannibal Ambush" begins with a scream and then turns into what I'd say is the most fun track on the disc, very boisterous and with a big grin plastered across its face. The finale, "Metal Totem" totally rules, as its basically one long decrescendo as the band splinters apart leaving a brief but excellent solo sax moment at the end. This thing is a lot of fun and it hasn't gotten any less fun after a bunch of listens. I also dig that the band doesn't really sound too much like jazz or metal or this, that and the other. They aren't doing something completely unheard of but they definitely synthesize all their influences into something with their own vibe. Can't wait to hear more from this crew, now just get working on something for an analog format, ok guys? It's a self-released disc so check the myspace if your interested. It comes with a sticker too. - Auxilliary Out Blog

This debut self-titled release from Dead Neanderthals is a quick one- spanning about 10 minutes in just 10 tracks- which is a bit too short for me, but it still leaves a lasting impression. Composed of 2 members- one on drums the other on just woodwinds, DN reminds me of a less populated version of the Coughs. Being an instrument group, I personally was left a bit disappointed from that standpoint, but it certainly doesn’t mean it isn’t any good, as I believe I’m listening to it for about the 6th time as I write this review since I’ve gotten it. All the songs are wonderfully structured- sometimes being very short with blasting drums, other times being a bit slow moving. Some songs have a serious feel to them, others come off somewhat cartoonish (a sense I get from a lot of just woodwind groups), but it’s not a bad thing at all, and it really makes the disc as a whole very enjoyable.

The packaging has some nice skull artwork and a 5cm sticker. The 3? CDr itself is pretty appealing, being a factoring green (as in not painted). If you’re a fan of chaotic noiserock, definitely check this one out, as it can warrants many future spins. - Holidays Blog

Ze komen uit Nijmegen en conventioneel zijn ze in ieder geval niet. Hun cd is een 3? schijfje waar nog een button bij zit. Dat doet meteen denken aan Arnhemse geluidskunstenaar Machinefabriek die met dit formaat plaatjes ook al een tijdje de wereld teistert, maar de Dead Neanderthals doen het toch een tikje anders met ongenuanceerde herrie op hun self titled debuutplaatje.

Misschien is de meest pakkende vergelijking om te maken, voordat iemand zijn gehoor aan dit geweld opensteld, er wel één met de plaat Blackjazz van de Shining. Werkelijkwaar, als je hier onvoorbereid naar gaat luisteren zul je erg raar op kijken.

Dus hebben we een plaat met tien nummers in net zoveel minuten. Titels die ook echt geweldig zijn overigens. ‘Rat On A Stick’ en ‘Cubic Aesthetics’ zijn wel de mooiste. Helemaal geweldig voor mensen die van dwaze en extreme geluiden houden. Saxofoon en drum blijft een intrigerende combinatie. Het helse kabaal op nummers als ‘Idiot Rut’ klinkt alsof het in een rommelhok is opgenomen, wat gewoon helemaal past bij de band. Deze ondode primitievelingen blazen je weg met hun debuut. - Roar E-zine

Ah, zo worden ze niet vaak meer gebakken! Dead Neanderthals ramt, freakt en giert iedere indie-band de bocht uit met een verzameling freakrock waar de achteloze luisteraar al rap van in de war raakt. Tien losse flodders lang – de definitie van ‘liedje’ sluit gebruik van dat woord uit – razen de drums en gitaar als een op hol geslagen postkoets en toetert de sax er om het hardst overheen. Of ja, toetert, schreeuwt is een betere omschrijving, het instrument tettert werkelijk van hot naar her. Dat geeft de band de broodnodige urgentie mee, maar klinkt soms ook als een ballon die je strak tussen je vingers laat leeglopen.
Het gevaar van dit soort muziek is altijd weer: hoe lang blijft hetzelfde trucje muzikaal interessant? Niet tien nummers lang in ieder geval, daarvoor is deze verzameling korte geluidserupties domweg te chaotisch. Je gaat ook geen half uur kijken naar een springende kikker op een hete kookplaat, toch? Het heeft er de schijn van dat de band de inspiratie put uit splatter films als Cannibal Holocaust en dergelijke, gezien de vervaarlijke songtitels, waarbij Napalm Death Trap en Rat On A Stick exemplarisch zijn. Dit geeft de band, in combinatie met het drukkende geluid, een bepaalde dreigende ondertoon mee die de luisteraar niet onberoerd laat.

De sturm und drang druipt uit je speakers. Hopelijk evolueren deze primaten dan ook naar een iets hoger niveau van spelstructuur – verzin eens een themaatje – teneinde tot de perfecte chaotische sfeermaker voor in de huiskamer te verworden. Wilt u de wildemannen overigens eens in hun natuurlijke biosfeer aanschouwen, bekijk dan deze video! - 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen

Dead Neanderthals is a new two-piece from Nijmegen, the Netherlands, formed by guys from Do Not Run We Are Your Friends and Dungeönhammer. The duo aims to create thunderous soundscapes, which is well represented on this 3 inch self-titled record I hold here.

The duo consists of a drummer and a baritone saxophonist, a lovely combination. Names like ZU, We Insist! and other crazy acts might come to mind here, be it not that Dead Neanderthals operates in the regions of grindcore, noise and power violence (perhaps that is where the name comes from, the legendary power violence band Neanderthal?), with hints of avant-garde and some jazz. It is a disturbing and uncompromising effort which lasts for ten minutes. I suppose the average music lover is well done with it by then anyway. Personally I don’t mind giving this one a spin every once in a while, but I do think I would much rather prefer this in a live environment.

The nicely packed 3 inch debut is a good addition to any fan of fucked up violent music, it’s limited to a hundred numbered copies (I own number 52!) and it comes with a cool sticker which will end up on my car as soon as I decide to wash it. Definitely want to see this band soon, check them out if you’re feeling uncomfortable! - Metalrage.com

Saxophone is the last instrument I would ever expect to see in Grindcore, but now thanks to Dead Neanderthals the instrument has now made its way into my favorite genre of music. I discovered the band while mindlessly browsing the web and remember laughing after the first listen, but being a fan of such experimental and avant garde(even in my grindcore) I decided to contact the band directly and ask if a review was acceptable. The band accepted and mailed me their two full length releases, which to my surprise when receiving them were two 3 inch CD's, one of which came with a small and hilarious poster. Along with my CD's came a small typed letter providing some information on the band, here is the biography included:

"Dead Neanderthals is officially the coolest band in the Nijmegen area, with two full-length releases to their name in only six months time. It's always thought that the second CD is the hardest to make, so we did it in one day. Only two members in the band, no guitar player, just sax and drums. We single-handedly revived the ancient tradition of including a poster in a mini CD."
The first release is a self-titled album, while their second release is titled The V-Shaped Position. The band as mentioned above is completely absent of guitar and is purely instrumental, no vocals at all. Both albums contain psychotic blastbeats grinding to earsplitting high sax notes accompanied with lower octave parts, to say this guy blows is an understatement. The first release is not as insane or fast but contains more odd time signatures and still includes awesome blasts. The fact that this band can pull off the fusion of these two instruments so smoothly is an accomplishment on its own. A lot of the sax parts are really catchy too, my favorite track on the self-titled album was definitely Cannibal Ambush. The V-Shaped Position picks up the pace a little more while also having slightly better production. I enjoyed this record more due to its ferocity and weird vibe you get from hearing the insane solos, as a whole I can say that it is far more Grindcore oriented as well, a major plus. With the second album being as beautifully crafted as it is, I do not really have anything negative to say apart from the absence of Vocals.
Dead Neanderthals is an amazing band but in every song I can really picture a combination of vocals reminiscent to bands like Discordance Axis or Insect Warfare, or if they wanted to flip the script completely they could throw in some shrieks similar to Bathtub Shitter. Bottom line is that this band rules, but without vocals eventually coming in I think a lot of people will get bored or annoyed with the pure saxophone howling and bellowing as it requires some sort of contrast. Regardless, I highly enjoy the band already and as long as they keep releasing good material like this then I will continue to support them. Also, how cool is it to that they came out with two full lengths from the start? I've always loved it when bands skipped the whole EP/Demo route and kicked out a sick release right from the beginning. You owe it to yourself to check this band out, don't take it so serious and just have fun with it, Dead Neanderthals provide us with a good time. - Grind To Death 'zine